The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.30

Sophie pov.

Knipperend open ik mijn ogen door een irritant zonnestraaltje dat op mijn neus kriebelt. Kreunend draai ik me om en kom dan tot de conclusie dat ik niet op een bed lig en dat Calum niet naast me ligt. Vliegensvlug ga ik rechtop zitten en trek een pijnlijk gezicht als ik iets aan mijn haar voel trekken. Ik lig ergens onder, volgens mij lig ik onder een struik of zoiets. Ik schuif de bladeren én de nogal stekelige takken opzij en kruip eronder uit. Als ik me omdraai zie ik dat ik inderdaad onder een struik lag. Wauw... Wat ben ik weer lekker bezig geweest... Hoe kom ik hier eigenlijk? Waarom lig ik niet in Calums armen? En waarom stinkt het hier naar rook? Ik kijk omhoog en zie tussen alle bladeren door een grote zwarte wolk uit het bos komen. BRAND!! Schiet het door mijn hoofd. Direct kom ik in actie, ik verander in mijn witte wolf en begin te sprinten. Mijn instinct neemt het over en het enige wat ik nog wil is overleven. Ik ren zo snel als ik kan en ik let niet meer op de omgeving of de geuren. Plots springt er een joekel van een wolf op me. Met een jank val ik op de grond en begin ik wild te spartelen zodat ik onder hem uitkom. Alleen is deze wolf een beetje behoorlijk zwaar en sterk... Plots klinkt er een woedende stem van ergens voor mij: 'VERANDER JIJ SMERIGE ROGUE!' Ik ben geen rogue, eikel! Echt waar, ze zijn allemaal hetzelfde... Ik piep en stop met tegenstribbelen maar ik verander niet terug aangezien deze gozer me dan doormidden breekt onder z'n gewicht én deze kerels hoeven me niet naakt te zien. 'Verander.' Zegt de stem dreigend terwijl de wolf in mijn oor gromt. Ik merk dat ik moeizamer lucht binnenkrijg en probeer mijn adem onder controle te houden, niet dat dat nou heel goed lukt ofzo maar je kan niet zeggen dat ik het niet geprobeerd heb. 'Joë, ga van haar af. Nog even en ze haalt al helemaal geen adem meer.' Zegt de stem verveeld. De wolf of beter gezegd Joë, stapt grommend van me af. Me duidelijk makend dat als ik probeer te vluchten ik er geweest ben, lekker dan. Ik krabbel overeind en kijk en ruik om me heen. Dit is niet meer het gebied van The Green Silence. Waar ben ik dan? Welke roedel is dit? 'Ivo, geef haar een deken.' Zegt de man aan wie die woedende stem én verveelde stem toebehoort. Er stapt een jongen van ongeveer mijn leeftijd achter de man vandaan met een deken in zijn handen. Om zijn lippen speelt een arrogante grijns terwijl hij naar me toeloopt. Zijn ogen nemen me helemaal op, alsof hij me beoordeeld. Ivo legt de deken over mijn rug en schouders terwijl zijn handen iets te lang op me blijven liggen. Ik ril en grom kort maar overduidelijk geïrriteerd door zijn handen. Er schalt een korte, spottende lach door het bos. 'Ivo, ben je nu al handtastelijk aan het worden? Dit word nog wat de komende weken.' Zegt een andere jongen spottend. Het is duidelijk dat hij er pas net bij is gekomen. Waarschijnlijk is dat Joë. 'Ach, hou je klep toch eens Joë. Je bent gewoon jaloers omdat ik wél alle meisjes om mijn vinger kan winden en jij niet.' Oh? Denk jij dat arrogante zak? Dan zal je nog eens verbaasd staan over mijn wilskracht! En bovendien, jij bent Calum niet kwal. Ik kijk hem neidig aan terwijl ik mijn bovenlip optrek. 'Wooooooh, niet zo chagrijnig snoepje!' Zegt Ivo plagend en flirtend. Oh mijn god, ik heb nu al de neiging om hem te vermoorden. En volgens mij ben ik ook echt degene die dat zo pijnlijk mogelijk kan doen. 'VERANDER!' Brult de man plots. Direct verander ik terug en sla de deken beschermend om me heen. 'Zooooo! Das een lekker ding!' Hoor ik Ivo zacht tegen Joë fluisteren. Joë mompelt iets instemmends maar dat kan ik niet goed horen. 'Ik kan je horen eikel.' Zeg ik chagrijnig tegen Ivo. 'Nou en? Je mag weten dat je gezien mag worden.' Zegt Ivo flirtend. Nu baal ik er echt van dat Calum hier niet is... Ik rol met mijn ogen en krabbel overeind, de deken nog steeds strak om me heen geklemd. 'Wie ben je?' 'Sophie, ik ben de toekomstige luna van de White Angels Pack.' Wow, sinds wanneer klinkt mijn stem zo... zo... zo zakelijk? Het lijkt niet eens echt op mijn stem maar meer op die van.... Ellen? Hoe kan dat? Plots schiet er een beeld door mijn hoofd:

Ik ren door het bos, ik word door een duister gedaante met felrode ogen achtervolgt. Ik ga naar links maar struikel en rol onder struik. De zwarte gedaante gaat me voorbij en uitgeput val ik in slaap.