The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.47

Sophie pov.
Zodra we het huisje binnen stappen snuif ik de vertrouwde lucht op. Het ruikt naar thuis. Voor mij is dit dan ook het huis waar ik ben opgegroeid ookal weet ik dat het niet zo is. Ik plof in een zetel en kijk rond. Het is duidelijk al een tijdje niet in gebruik gezien al het stof en de spinnenwebben. Plots hoor ik Maaike naar adem happen en ik snel naar haar toe. Maaike staat voor een kast en kijkt met grote ogen die zich vullen met tranen naar de inhoud. 'Maiks? Wat is er? Wat zie je?' Vraag ik voorzichtig terwijl ik naast haar ga staan. Ze wijst met een vinger de kast in en ik volg de vinger. Direct hap ik naar adem. In deze kast liggen bandana's. Héél véél bandana's als in een verzameling, Ashtons verzameling... 'Oh mijn god...' mompel ik terwijl ik de bandana's bekijk. 'Ashy... oh mijn Ashy...' mompelt Maaike verdrietig. Snel sla ik mijn armen om haar heen en direct begint ze te huilen. 'Ashy! Ashy!' Roept ze tijdens het huilen wanhopig. 'Ssssshhhh.... ssssshhhhh... het komt wel goed Maiks, het komt allemaal wel goed.' Zeg ik terwijl ik haar rustig heen en weer wieg. Direct kijkt Maaike op, een vuur laait op in haar ogen. Waarschijnlijk heb ik weer eens iets verkeerds gezegd. 'NEE! HET KOMT ALLEMAAL NIET GOED SOPHIE! SNAP DAT DAN! ONZE MATES ZIJN DOOD, WE ZIJN TOTAAL DE WEG KWIJT EN WE ZIJN OP DE VLUCHT! HET-KOMT-ALLEMAAL-NIET-MEER-GOED!' roept Maaike wanhopig en het is duidelijk dat Ashtons dood alle hoop, alle positiviteit heeft laten vervliegen. 'Maiks, wat is er in godsnaam met je gebeurt?! Djezus hé, Ashton zou dit ook niet willen!' 'Ashton is er niet meer-' 'EN NU HOU JE JE KOP MAAIKE! WE GAAN GEWOON NAAR JOUW'N HUIS EN ZOEKEN UIT WAT ER GEBEURD IS, BEGREPEN?!' Roep ik woest en ik merk dat ik bezig ben met Ellen in bedwang houden die graag de boel wil overnemen. Maaike krimpt in elkaar en mompelt zacht: 'Ja, luna.' Ik zucht en wrijf over mijn slapen. 'Maiks, je moet me vooral geen luna noemen want eigenlijk ben ik een rogue. Calum is wel de hele tijd bij me maar officiëel hoor ik helemaal niet bij een roedel.' Wow, oké. Waar komt dat vandaan? Maaike kijkt me vragend aan maar ik let er niet op. Snel loop ik naar buiten, de tuin in. De geur van bloemen vult mijn neus en maakt me rustig. Wat the hell is er met ons aan de hand. Er klopt hier dus echt niks meer van. Een stekende, kortdurende pijn schiet door mijn hoofd en direct erna verschijnt er een beeld in mijn hoofd dat zich afspeelt.

'Ik ga het nooit redden Maiks.' Zucht ik verslagen. 'Nee, je gaat het redden! Je kan het!' Zegt Maaike bemoedigend. 'Positief kind.' Mompel ik terwijl ik met mijn ogen rol. Maaike grijnst en kijkt me vrolijk aan. 'Weet ik.' Roept ze nog net niet uit. 'Ben je ooit ook een keer negatief geweest?' 'Ja, tuurlijk! Maar ik probeer gewoon om de wereld zo positief mogelijk te zien. Als ik geen hoop meer heb en niet meer positief ben, heb ik hulp nodig.' Zegt Maaike bloedserieus.

Dat was een herinnering, een HERINNERING! OH MY GOD! EEN HERINNERING VAN VROEGER! DAT MOET IK CALUM VERTELLEN! Calum.... direct is mijn vrolijke, hypere stemming weer onder het nulpunt. 'Sophie?' Klinkt Maaikes doffe stem vanuit het huisje. 'Ja?' Roep ik terug. 'We moeten verder.' Zegt Maaike terwijl ze het huisje uitkomt gelopen. Verbaasd kijk ik haar aan. 'Wat? Waarom?' 'Ik kan hier niet slapen. De geur van Ashy is overal en het verscheurt me van binnen. Ik zou deze nacht niet eens kunnen slapen en ik heb de slaap nodig.' Verteld Maaike me. Ik knik begrijpend en sla een arm om haar schouders. 'Dan gaan we maar.' Zeg ik terwijl we samen van het veld aflopen. Opzoek naar Maaikes huis.

? Pov.
Daar lopen ze, elkaar ondersteunend opzoek naar het huis van dat andere meisje die luisterd naar de naam Maaike. Stilletjes volg ik ze, erop lettend dat ze me niet zien en horen. 'Ik ken deze plek...' zegt het meisje genaamd Maaike plots. 'Waarvan?' Vraagt Sophie. 'We moeten hier naar links.' Links? Hoezo links? Zouden ze de weg naar huis hebben gevonden? Nee toch? Snel volg ik ze en zie dat ze inderdaad zijn afgebogen naar links. Maaike neemt duidelijk de leiding en Sophie lijkt dat allemaal prima te vinden. Wat wel vreemd is voor een toekomstige luna. Maar ze zei het zelf al, eigenlijk is ze nog een rogue. En zolang ze dat is kan ik alles doen om haar mee te nemen. En ik moet ook nog die verbannelingen uit de weg ruimen, wat pittig zal worden aangezien het niet bepaald lieverdjes zijn. Plots buigen Maaike en Sophie af naar rechts en verdwijnen ze tussen de dichte struiken. Snel land ik en verander ik in een vos, een hele zeldzame vos die waarschijnlijk niet eens bestaat. Namelijk een zwarte vos met blauwe ogen en een blauwachtige gloed omzich heen. Elke fribtin heeft een gloed om zich heen en die word bepaald met welke status je hebt. Uitvoerders hebben een blauwe gloed, waar ik dus bijhoor. Verkenners hebben een gele. De wetenschappers hebben een groene. De koning en koninging hebben een gouden gloed en hun zoons en dochters een zilveren. De leiders onder het koningsschap hebben een bronzen en de "normale" fribtins hebben een paarse gloed. De verbannelingen hebben geen gloed en als ze veranderen zien ze er echt uit als normale dieren, bij een vos zouden ze er dus gewoon uitzien als een normale vos alleen zijn de ogen zwart, maar dan ook echt helemaal zwart. Snel trippel ik achter de meisjes aan en zie dat ze richting een open vlakte gaan, met een huis...