The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.62

Maaike pov.

In de deuropening staat Calum, met dezelfde soort ogen als Sophie maar toch zie je de woede erin. Sophie staart wezenloos naar de deuropening waar Calum hijgend staat. 'Sophie.' zegt hij uiteindelijk terwijl hij zoekend om zich heen kijkt. 'Maaike, wie is dat?' Zegt Sophie terwijl ze Sara blijft aaien die er duidelijk van geniet. Verbaasd krabbel ik overeind. 'Sophie, dat is Calum. Je mate weet je wel.' Verduidelijk ik haar. 'Mate? Wat is een mate?' Wat? Dit ga je toch niet menen hè? 'Sophie, alsjeblieft! Zeg dat je me herinnert!' Zegt Calum terwijl hij richting Sophie strompelt. Over zijn wangen lopen tranen nog zwarter dan de nacht. Het ziet er eng uit, duister zelfs. 'Wie ben jij?' zegt Sophie terwijl ze lichtelijk in paniek begint te raken. 'Diamantje... doe niet zo, alsjeblieft! Je kan me niet vergeten zijn!' Smeekt Calum Sophie terwijl de zwarte tranen blijven stromen. Haar bijnaam diamantje laat ook bij Sophie de emmer overlopen en de bloedrode tranen beginnen weer te stromen maar zodra ze op haar jurk vallen lossen ze op alsof ze er nooit zijn geweest. Sara klimt van het bed af en land voor mijn voeten en voor ik het weer staat Sara er weer als Sara. 'Misschien moeten we hen even met rust laten.' Zegt ze terwijl ze voorzichtig naar Calum loopt en hem richting Sophies bed duwt. Caluk ruikt haar geur waarschijnlijk en daarom laat hij haar haar gang gaan tot hij naast Sophie op het bed zit. Sara loopt de kamer uit en nadat ik nog één blik op het duo geworpen heb volg ik haar naar buiten.

Sophie pov.

Wie is hij? Waarom noemt hij me diamantje? Waar kent hij mij van? Wat is een mate? Waarom ben ik een mate? Al die vragen komen telkens in mij op en telkens druk ik ze weer naar de achtergrond. Het enige wat ik kan zien is wit en rood. Dan hoor ik de deur met een harde klap open gaan en ik weet direct wie het is. Timothy. Timothy is een typische droomjongen, hij is onbereikbaar knap, eightpack, badass en het meest wonderbaarlijke: hij is fucking aardig! En bovenal hij is van mij. We hebben elkaar ontmoet in mijn vaders achtertuin. Hij kwam uit de bosjes gevallen en zei dat hij de post kwam brengen als smoes. Hij had niet eens post bij zich! 'Timothy?' 'Ik ben er, sweetie.' Klinkt zijn stem in bij mijn voeteneind. 'Wie is die gozer die naast je op het bed zit?' 'Das Calum, hij beweert mijn mate te zijn maar ik weet niet eens wat een mate is!' Ik hoor Timothy's voetstappen op de grond bonken en het volgende moment word Calum het bed afgetrokken. De deur slaat hard dicht en het volgende moment ben ik alleen. Timothy en ik hebben heel wat meegemaakt. Hij heeft me meerdere keren mee moeten maken toen ik mijn geheugen kwijt was, hij heeft me gered van Seff die later mijn broer bleek te zijn, ja, als dat geen ware liefde is weet ik het ook niet meer. 'DAT IS NIET JE WARE LIEFDE!' schreeuwt er een vrouwelijke stem door mijn hoofd. 'Wat? Waarom is Timothy niet mijn ware liefde? We hebben zoveel meegemaakt en doorstaan! Hij moet wel de ware zijn.' 'NEE, DAT IS HIJ NIET! HIJ HEEFT ZICHZELF IN JOUW'N HERINNERINGEN GEPLAATST OP DE PLAATS VAN JE MATE CALUM!' 'Nee! Dat zou hij nooit doen! Daar is hij te lief voor!' De deur gaat weer open en automatisch kijk ik naar rechts ook al weet ik dat ik niks zal zien. 'Timothy?' 'Ja, ik ben er weer sweetie.' Ik hoor voetstappen mijn richting opkomen en het volgende moment zakt het matras naast me in en voel ik een arm om mijn schouders die me tegen Timothy aantrekt. Glimlachend sluit ik mijn ogen. 'Hoelang ben ik bewusteloos geweest blue heart?' 'Twee weken, sweetie.' 'Das best lang.' 'Klopt en het waren de verschrikkelijkste dagen van mijn leven. Ik was bang dat je nooit meer wakker zou worden!' 'Tuurlijk joh! Je kent ons nog niet eens een week!' Klinkt die vrouwelijke stem weer door mijn hoofd. 'Hou je kop! Ik ken Timothy al maanden!' Roep ik boos. 'Sweetie? Tegen wie praat je?' 'Tegen die irritante, vrouwelijke stem in mijn hoofd die beweerd dat jij de plaats van mijn mate in mijn herinneringen hebt ingenomen!' 'Das niet waar, sweetie. Negeer haar maar.' 'Maar hoe dan? Ze blijft je maar uitschelden!' Dat was waar. In dit korte gesprekje tussen Timothy en mij was die vrouwelijke stem Timothy alleen maar aan het uitschelden en ze was niet van plan snel te stoppen. 'Bouw een denkbeeldige muur in je hoofd waardoor je de stem van je afduwt tot je niks meer hoort. Snap je?' Ik knik en probeer een muur tussen de stem en mij te bouwen, wat niet direct lukt. De stem word pas bij de dertiende keer vager terwijl ze schreeuwt dat ik niet naar die vieze, vuile klootzak moet luisteren. Haar woorden, niet de mijne. Uiteindelijk is de stem en opgelucht leun ik tegen Timothy aan. 'Is ze weg?' Ik knik met een glimlach. 'Waarom kan ik niks zien Timothy?' 'Ik weet het niet sweetie. Maar ik ga iedereen in elkaar slaan die jou dit aangedaan heeft.' zegt hij terwijl hij mijn haar streelt. 'Wat ben je toch een lieverd.' zeg ik voor ik weer in slaap val.