The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.21

Sophie pov.

'CALUM! CALUM!' schreeuw ik wanhopig terwijl ik aan de touwen trek waarmee ik word meegetrokken. Emotieloos kijkt hij me aan maar in zijn ogen woedt een strijd van gevoelens. Verwoed trek ik weer aan de touwen. Met een ruk word ik achteruit getrokken en val ik op de grond. 'Opstaan!' Brult een stem terwijl er hard aan de touwen word getrokken. Snel krabbel ik overeind en kijk weer naar Calum. Hij kijkt me aan en steekt aarzelend zijn hand uit. Ik trek aan de touwen maar kom niet los. 'Calum!' Roep ik, ik voel de tranen in mijn ooghoeken branden en knipper ze verwoed weg. Als Calums hand bijna bij me is schelt er een hoge stem over het terrein: 'CALLIE!' Ik krimp ineen en kijk zoekend rond naar degene die dat zei. Al snel vind ik diegene; Tanisha... met kleine stapjes op torenhoge hakken loopt ze naar hem toe. 'Hey Callie! Heb je me gemist? Wat doe je bij deze loser?' Waarom noemt ze hem Callie? Wat is dat nou weer voor een bijnaam? En hoezo zou Calum haar gemist hebben? Tanisha bekijkt me walgend, het lijkt net alsof ze haar best moet doen om niet in mijn gezicht te spugen. 'Hey Nissi, ja, ik heb je gemist. En dit is geen loser maar mijn mate weet je nog?' Wat?! Waarom noemt Calum haar Nissi? Waarom heeft hij Tanisha gemist? En waarom zei hij mate op zo'n walgende toon? 'Ik heb jou ook gemist hoor! Waarom gaan wij twee niet wat plezier maken terwijl we haar naar de mijnen sturen? Ze is je mate maar je kan ook zeggen dat ik je mate ben. Als we gewoon verliefd doen zal niemand het opvallen en bovendien, ik ben veel knapper dan dát.' Ze kijkt me bitchy aan. Uitdagend kijk ik terug terwijl ik nog een keer aan de touwen trek die me steeds verder van hun weg proberen te trekken. 'Ik ben geen dát Tanisha! En kijk naar jezelf! Ik zou jou weleens willen zien zonder make-up, te laag uitgesneden shirtjes en te korte broekjes!' Haar blik verduisterd en langzaam loopt ze op me af. 'Dat neem je terug bitch!' 'Jerk! En nee, dat neem ik nooit terug! Het is gewoon de waarheid!' Niet veel later brand er een scherpe pijn op mijn wang. 'Ik ben een zij voor als je dat nog niet doorhad.' Sist ze kwaad. Ik grijns zwak en zeg: 'Ken je die regel niet? Als iemand bitch tegen je zegt moet je altijd jerk terugzeggen en als iemand jerk tegen je zegt moet je bitch terugzeggen! En ik hield me gewoon aan die regel so shut up!' Ik zie dat Tanisha begint te trillen en mijn grijns word nog breder. 'Nissi, ze is gewoon jaloers. Laat haar lekker, je hoort bij mij. Voor mij ben jij de mooiste.' Tanisha stopt met trillen en kijkt Calum mierzoet aan. Ik maak kotsgeluiden wat me geirriteerde blikken van Calum en Tanisha oplevert. Tanisha legt haar hand op Calums borst en legt haar hoofd tegen zijn schouder. Woest begin ik aan de touwen te rukken. Ik merk dat ik terrein win en ga door. Tanisha kijkt me duivels aan en kijkt dan naar Calum. Hij kijkt naar haar en glimlacht. Gelijk duwt Tanisha haar lippen op de zijne. Calum zoent terug en ik voel dat mijn hart uit mijn lichaam word getrokken. 'C...Calum...' fluister ik terwijl ik op de grond val. Tanisha kijkt me grijnzend aan. Ik zie iemand voor me knielen. Het is een jongen die ik goed ken maar ook weer niet. 'Diamantje...' fluistert hij zacht. Ik kijk hem alleen maar aan en zeg niks. Ik ken hem niet, niet meer. 'Diamantje... zeg iets!' Ik blijf hem alleen maar aankijken. Zijn ogen staan radeloos. Zijn hand brengt hij naar mijn wang. Er gaat een schok door heen. Ik trek mijn hoofd terug en geef me over aan degene die me meetrekt. 'SOPHIE!' schreeuwt hij wanhopig terwijl hij naar me toerent. Ik blijf hem alleen maar aankijken, emotieloos. 'Het spijt me! Alsjeblieft zeg iets!' 'Waarom zou ik iets zeggen? Ik ken je niet eens.' Zeg ik ijskoud. Hij blijft abrupt staan. 'Ik ben het Sophie! Calum! Je mate!' 'Mijn mate?' Ik lach humorloos en kijk hem aan. 'Ik heb geen mate, ik zit alleen opgescheept met een jongen die met elk meisje dat hij tegenkomt in bed duikt.' Met die woorden draai ik me om en loop weg, naar de man met het touw. Hij komt me bekend voor, ik weet alleen niet waarvan. De man veranderd naar een jongen van mijn leeftijd; Max. 'Kom maar mee, hij is je niet waard.' Zegt hij met een glimlach. Ik knik alleen maar en voel langzaam al mijn vrolijke en fijne emoties uit me glippen zodat er alleen nog maar plaats is voor verdriet, woede, wanhoop en angst. Max legt een hand op mijn rug en trekt me tegen zich aan. Ik laat het gewoon over me heenkomen. Mijn hart is weg, netals mijn geweten en mijn vrolijke eigenschappen. Ik ben geruïneerd, gesloopt, vernield, gebroken in zoveel stukjes dat ik niet meer te lijmen ben. Met een gebogen hoofd loop ik verder. Calum en Tanisha zoenend op mijn netvlies gebrand.