The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

h.27

Woedend gooi ik mezelf tegen de klep van de achterbak aan maar stop er al snel mee omdat ik er hoofdpijn en pijn in mijn schouder van krijg. 'Zo, zo! Geef je het nu al op?' klinkt Damians stem pestend. Echt, ik haat zijn stem! Ik snap niet dat ik hem vroeger mocht, maar misschien mocht ik hem vroeger ook niet... nou ja, daar zullen we nooit achterkomen vanwege mijn vervloekte geheugen dat ozo fantastisch werkt. Onheilspellend grom ik terwijl ik mezelf nog een keer tegen de klep aan. Damian grinnikt alleen maar en mompelt: 'Dat dacht ik al ja.' Weer grom ik maar laat me vallen op de grond. 'Weet je, eigenlijk wil ik je nu gewoon vrijlaten en niet op je jagen zoals we eerst hadden afgesproken.' zegt Damian plots. Ik reageer niet maar ik spits mijn oren. 'Doe nou maar niet alsof het je niks kan schelen. Ik weet dat je luistert.' zegt Damian met een lach in zijn stem. Ik blaf kort als antwoord en wacht tot hij verdergaat. 'Uit onze familie zijn mensen uitgekozen die weerwolfjagers zijn of kunnen worden. Mijn broers en ik hoorden daar ook bij. Jij ook maar aangezien jij ook nog een vampierjager zou kunnen worden was het afwachten tot je achttien was. We hebben je het verteld maar je geloofde ons niet omdat ze volgens jou gewoonweg niet bestonden.' Waarom zouden jullie moeten wachten tot ik achttien zou worden? 'Je was zo koppig.' Damian grinnikt kort. 'Het is een wonder dat je nog weet dat we werken via een code.' zegt Damian, zijn stem klinkt oprecht verbaasd. ik verander terug en sla direct mijn armen beschermd om me heen.  'Maar waarom moet ik dan achttien zijn?' vraag ik voor ik weer terugverander. Echt, ik voel me zo kwetsbaar wanneer ik naakt in mensenvorm ben. 'Oh, omdat je dan een kwartaal lang alleen maar lessen zou krijgen om op beide soorten te jagen en waarin je het beste zou zijn. daarop zou je gaan jagen en een verdere gespecialiseerde training hebben.' Oké, en wat nou als ik op beide gebieden evengoed zou zijn? 'Er zou natuurlijk ook nog een kans zijn dat je op beide zou kunnen jagen maar die kans is klein.' zegt Damian alsof hij mijn gedachte kan raden. 'Benjamin was ook absurd vroeg klaar met zijn training. Hij begon al met op weerwolven jagen toen hij veertien was.' Dit boeit me dus helemaal niks, ik wil weten waarom je me vrij wilt laten! 'Maar de reden waarom ik je vrij wil laten is omdat ik eigenlijk vind dat familie boven m'n plicht gaat.' Waarom jaag je dan ook op mij sukkel?! 'Maar degene die helemaal aan de top staan zeggen dat we je moeten vangen omdat je 1. gevaarlijk bent. 2. bijzonder. 3. ze vinden dat we je moeten onderzoeken.' Ah, dammit. Wacht... dit begint eng te worden... hij raad telkens wat ik wil vragen. Plots vult een schel geluid de auto. Piepend krimp ik in elkaar. 'Met Damian.' 'Ja, ik heb haar.' 'Vrijlaten? Waarom?' 'Ah, een vrijwilliger? Wie?' 'Seff...' SEFF! Waar is die eikel meebezig?! Hij is bezig op een zelfmoordmissie! Ze gaan hem opensnijden! Hij is misschien dan wel een eikel enzo maar hij heeft wel voor een supercoole triskele op mijn vacht en kuit gezorgd. Ik schaam me er niet voor, nee integendeel, ik ben er trots op. Het is het bewijs dat ik zogezegd opgestaan ben uit de dood en vrolijk verder ben gaan leven en niet ingestort ben. Plots klinkt er een hoge piep door de achterbak en ik jank kort. Dan zie ik dat de klep van de achterbak een stukje openstaat. Gelijk spring ik eruit, het laatste wat ik hoor is: 'Ja, ze is vrij...' Ik ren hard weg, richting het bos dat ik ergens in de verte ruik. Ik ren zo snel mogelijk maar na drie uur ben ik toch wel erg moe. Uitgeput plof ik neer en leg mijn kop tussen mijn poten. Ik ben zooooo moeeeee! 'Misschien is het ee-' nog voor Ellen is uitgesproken ben ik al in slaap gevallen.

'Je weet dat ik van je hou hè?' zegt Calum tegen mij terwijl hij liefkozend een plukje haar achter mijn oor strijkt. Ik knik en fluister: 'Ik hou ook van jou.' 'Dat weet ik diamantje, dat weet ik...' zegt Calum voor hij zijn lippen op de mijne drukt. In me ontploft zoals altijd vuurwerk en genietend sluit ik mijn ogen. Plots word ik met een ruk achteruit getrokken en achter iemands rug gestopt. 'CALUM!!' roep ik terwijl ik langs de man/jongen probeer te komen. 'Laat haar gaan.' zegt Calum laag en onheilspellend. 'Nooit. Die "liefde" tussen jou en Sophie kan niet bestaan. Zij is een wéérwolfjager! En jij bent een wéérwolf.' De man/jongen spreekt jij en weerwolf op een walgende toon uit, alsof het besmettelijk is. 'Sophie is anders ook een weerwolf hoor.' zegt Calum terwijl hij.dreigend een stap naar voren zet. 'Ze jaagt goddammit op weerwolven! Ze kan geen weerwolf.zijn!' 'Oh nee? Sophie zou hier nu niet staan als ik haar niet gebeten zou hebben. Ze is mijn mate idioot! We zijn voor bestemd voor elkaar!' 'Niet zolang ik er nog iets over te zeggen heb.' Wat? Ik ken jou niet eens! Hoezo zou jij ook maar iets met mijn relatie's te maken mogen hebben?! 'Wie ben jij eigenlijk?! Waarom "bescherm" jij me? Hoezo heb jij iets te zeggen over mijn relatie's? IK KEN JOU NIET EENS!' '1. Ik ben je.beste vriend. 2. Ik bescherm je omdat ik je dat beloofd heb. 3. Ik heb wat te zeggen over jouw'n relatie's omdat ik je moet beschermen. Ik ken dit soort jongens, ze hangen een kletspraatje op over mates en vervolgens blijkt het een "vergissing" te zijn. En 4. Je herinnert me niet vanwege dat accident met je geheugen.' 'Wat? Maar Maaike is toch mijn beste vriendin?' 'Ja, maar ik was je beste vriend, Sjoerd.' 'Oh... Oké...' Het is nu al 3 jaar na mijn hersenongeluk maar ik herinner me nog steeds niet alles. En dat is soms behoorlijk vervelend. Calum was bijvoorbeeld degene die me mocht uitleggen wat een mobieltje is en hoe het werkte. Michael heeft me uitgelegd hoe je de lekkerste pizza's maakt en hoe de oven werkt. Maaike legde me de functie van oortjes uit en hoe ik ze kon gebruiken. Ashton heeft me alles uitgelegd over mijn kledingstijl, waaronder bandana's. Heel veel praat over bandana's maar ik heb het makkelijk kunnen volhouden aangezien ikzelf ook gek ben op bandana's. En zo ging 't verder. Ik weet nu hoe alles werkt maar de echt fijne herinneringen aan vroeger, daar konden ze me niet aanhelpen, helaas... 'JULLIE ZIJN WAT?!' schreeuwt Sjoerd plots. Verschrikt struikel ik een paar passen achteruit. Ik was blijkbaar zo diep in gedachten dat ik niet heb gemerkt dat de jongens ondertussen verder gingen met hun conversatie. 'Je hebt me wel gehoord.' zegt Calum kalm. 'Ma.. MAAR ZE IS PAS 19 OF 20! ZO JONG!' roept Sjoerd uit. 'En dan? Ik ben ook ongeveer zo oud.' Sjoerd draait zich naar me toe en in zijn ogen lees ik paniek. 'Sophie,.zeg me dat het niet waar is.' zegt hij wanhopig. 'Wat niet waar is?' zeg ik terwijl ik me het gesprek.probeer te herinneren. Er begint iets van hoop in Sjoerds ogen te gloeien. 'Dat jullie verloofd zijn.' zegt Sjoerd. Je kan merken dat hij op 't antwoord nee wacht. Ik bekijk mijn vingers en zie een ring om mijn rechterringvinger zitten. Ik haal de ring van mijn vinger af en bekijk hem. Er staat wat in gegrafeert: S & C. Verloofd op 14 februari 2018. 'Ja, we zijn verloofd.' zeg ik terwijl ik dromerig naar de ring staar. Hij is van zilver met in 't midden een uitstekende blauwe edelsteen. Er verschijnt een trieste uitdrukking op Sjoerds gezicht. 'Sophie, je bent een weerwolfjaagster, hij is een weerwolf. Dat gaat nooit werken aangezien 't jouw'n instict is om hem te doden!' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ben geen weerwolfjaagster. Dat ben ik nooit geweest. Ik zou 't worden maar ik werd daarvoor door Calum gebeten en een weerwolf. Ik jaag niet.' zeg ik terwijl ik goed naar Sjoerd kijk. 'Maar waarom zegt iedereen dan dat je de meest beruchte weerwolvenjaagster bent van deze streek?' 'Ik verjaag wolven uit ons territorium. Soms moet dat met geweld en soms gaan ze vrijwillig weg.' 'Oké....' zegt Sjoerd alsof hij het niet helemaal vertrouwd. Plots veranderd Sjoerds gezichtsuitdrukking. Zijn ogen worden helemaal wit met hier en daar rode dingetjes. Hij opent zijn mond en drie rijen lange, scherpe tanden komen te voorschijnen. 'Ik heb honger...' zegt hij op een onheilspellende toon. Hij pakt mijn pols en net voor zijn tanden in mijn huid zinken word ik weggetrokken en achter iemands rug weggestopt. 'GEEF HAAR AAN MIJ! IK HEB HONGER!' schreeuwt Sjoerd woest. Zijn stem bezorgd me kippenvel. 'Sophie, ik heb maar 1 ding te zeggen nu.' zegt Calum terwijl hij Sjoerd in de gaten houdt. 'En dat is?' zeg ik terwijl ik langs Calum probeer te kijken. 'RENNEN!' brult Calum terwijl hij zich omdraait en mij met zich meetrekt. Als vanzelf beginnen mijn benen te rennen en al snel haal ik Calum een klein stukje in. 'BLIJF STAAN! IK HEB HONGER!' brult Sjoerd ergens achter ons. 'Wat is dat?' vraag ik hijgend. 'Dat... Noem je nou een wendigo..' zegt Calum terwijl hij over zijn schouder kijkt. 'En we moeten sneller. Hij zit vlak achter ons.' 'Oké, kunnen we niet gewoonbeter veranderen?' 'Dat kan.' Het volgende moment rent er een zwarte wolf naast me. Gelijk verander ik ook en sprint met Calum weg. Na iets van een halfuur begin ik moe te worden. 'Moeten we stoppen?' hoor ik Calum in mijn hoofd vragen. 'Als hij niet meer achter ons zit. Ja. Anders, nee.' 'Hij is weg.' Gelijk laat ik me op de grond vallen. 'Moe?' zegt Calum terwijl hij me een lik over mijn snuit geeft. 'Ooh, CALUM! Wat hebben we je daarover gezegd?!' roep ik geirriteerd uit. 'Ik zou het niet weten.' zegt Calum schijnheilig. Ik rol met mijn ogen en sluit mijn ogen. Het laatste wat ik voel is dat Calum dichttegen me aankomt liggen.