𝑘𝑢 𝑝𝑜𝑘𝑟𝑧𝑒𝑝𝑖𝑒𝑛𝑖𝑢 𝑑𝑢𝑠𝑧(𝑦) // 𝘸𝘪𝘦𝘳𝘴𝘻𝘦

więzień

więzień
skazanie
unicestwienie
tu nie ma miejsca
na uniewinnienie

stoi zamek
okazały i piękny
pod sobą trzyma jednak
najmroczniejsze odmęty

w tym lochu tak mroczno
przejścia nie ma nikt
a każdy kto tu wchodził?
ślad po nim zanikł

znam to miejsce
tak dobrze jak mało kto
sama je wznoszę
i nikogo
już o nic więcej nie proszę

bo zamykam się
w tych w lochach
kratach unicestwienia
pragnę samotności
bo boję się
kolejnego zranienia

i nawet nie pragnę
twojego zrozumienia
jego nigdy nie będzie
już dawno wyszło
zza tych krat więzenia

jego po prostu nie ma

wolę siedzieć tutaj
zamknięta
łańcuchami obłożona
nie będę więcej mieszać w głowach
krzywdzić
okazywać siebie

i nikogo więcej
nie będę ranić

jestem więźniem
samej siebie