𝑘𝑢 𝑝𝑜𝑘𝑟𝑧𝑒𝑝𝑖𝑒𝑛𝑖𝑢 𝑑𝑢𝑠𝑧(𝑦) // 𝘸𝘪𝘦𝘳𝘴𝘻𝘦

człowiek

Istota ludzka
Persona tajemnicza
jednak od razu można rzec
iż piękna
zdolna do uczuć
i kochania

Popatrzysz w oczy
Ich barwa kolorem życia
taflą szczerości i sposobu bycia

Następnie ruch warg
Ułożenie ust
Wymowa i sens słów
tych niewypowiadanych i ukrytych
wśród róż

Skóra
Materiał delikatny
Utkany jak len
na zniszczenia podatny

I tak jak człowiek jest piękny
Jeszcze piękniej się stanie
Gdy przy drugiej istocie
Zaraz obok postanie

Kiedy pary oczu
dostrzegą się wzajemnie
I ujrzą dwa światy tak odmienne
Lecz oddane i podobne do siebie

Gdy delikatne wargi spotkają się
ku sobie
Skradając niewerbalnie słowa
W prezencie dając kawałki wcześniejszych róż
Dając sobie wzajemnie
klucze do własnych dusz

Kiedy skóra z drugą
jednością się stanie
I czułym dotykiem
palec za palcem
namaluje na sobie
dbanie
oddanie
i kochanie

Istota ludzka
Persona piękna
Od początku poczęcia
Nieskazitelnie idealna

Piękno jest nam dane
Od początku w naturze
ofiarowane

Istota ludzka
Choć delikatna
Zdolna do kochania
Czysta
i miłości warta

Wszyscy jesteśmy piękni i warci miłości