𝑘𝑢 𝑝𝑜𝑘𝑟𝑧𝑒𝑝𝑖𝑒𝑛𝑖𝑢 𝑑𝑢𝑠𝑧(𝑦) // 𝘸𝘪𝘦𝘳𝘴𝘻𝘦

królewna

mała królewno
z królestwa dawniej szczęśliwego
tętniącego życiem
wolnym od złego

teraz jednak
zapomnianego

wraz
z tym zapomnieniem
zostałaś
z osamotnieniem

wiem ile przeżyłaś
widziałam
jak cień na powiece
zostawił po tobie
tylko cień na świecie
jak po rumieńcu na licach
pozostał żałobny wieniec
nie warty nawet grosika

nie pamiętasz szczęścia
zostało ci odebrane
strącone ku przepaści
i daleko wygnane

czuję twoje przerażenie
kiedy z lękiem tańczysz
boisz się
że za rogiem trafisz
na jakieś kolejne istnienie

że znowu czeka cię
skrzywdzenie

wiem jak cierpisz
każdej nocy
kiedy w snach
nawiedzają cię potwory

kiedy budzisz się rano
i one nie znikają
cały czas
jako jedyny kompan
przy tobie trwają

nie masz rycerza w lśniącej zbroi
który by cię obronił
nie ronisz już nawet łzy
to wszystko tak bardzo boli

a jednocześnie
nie czujesz nic
nie masz już sił
by żyć

mała królewno
różyczko najsłodsza
przez podłe siły zamroczona
biedna
tak bardzo zniszczona

zajrzyj proszę do lustra
już nigdy nie będziesz sama
w zwierciadle ujrzysz osobę
z którą przejdziesz całą tę drogę

będę twym rycerzem
twoim ukojeniem
rozjaśnię mroki nocy
dodam światła
ku przestrodze złych dni mocy

daj mi szansę,
mała królewno
dam ci wiarę
przywrócę szczęście

tylko proszę,
nie odwracaj się ode mnie

to ważny dla mnie wiersz. jest skierowany do bohaterki jednego z opowiadań, które już od dawna jest w mojej głowie, wyobraźni i sercu, teraz jeszcze bardziej i myślę, że już wkrótce doczeka się publikacji.
bardzo ważną rolę odgrywa tutaj też piosenka wyżej, którą już umieszczałam w jednym z wierszy. Måneskin, to grupa która wyzwoliła we mnie ponownie twórczość, zwłaszcza piosenka "Coraline". nie jestem w stanie Wam powiedzieć, jak ważny ten utwór dla mnie jest, ile znaczy, co czuję podczas słuchania go, bo jest to po prostu coś, czego słowa nie wyrażą. nie mniej jednak, kocham go najmocniej na świecie. jest moją największą inspiracją. niemal wszystkim