ÜSTEĞMENİN KIZI

32. "Gitmek"

Elim hâlâ annemin avuçlarındayken karşımdaki dörtlüye bakıyordum. Nereden haberdar olmuşlardı ki?

Başımı ağır ağır anneme çevirdiğimde, önce suçlu çocuklar ile bakışlarını kaçırmış, sonrasında da sırtını dik bir hale getirmişti. "Sen az önce küfür mü ettin, Batu?"

Batu, sanki yeni görmüş gibi büyüyen gözlerle anneme bakarken hızla ellerini önünde birleştirdi. "Çok üzgünüm, Ayşen Teyze. Ama kızının yaptığı da iş mi? Bizi nasıl habersiz bırakır? Başına bir tehlike gelse, helvasını yerken öğreneceğiz, siz haber vermeseydiniz belki bize söylemeyecekti bile!"

Her ne kadar ölümümü gözden çıkardığı için diğerleri kafasına vursa da genel olarak Batu'ya katılıyorlardı. Yüzüm sıkıntıyla buruşurken "Anlatacaktım." Dedim.

Karan, kısa bir an anneme baksa da daha fazla tahammül edemiyormuş gibi yanıma gelip kollarını bedenime doladı. "Korktuk. Yok, ödümüz bokumuza karıştı. Nasıl geldiğimizi hatırlamıyorum."

Göz devirdiğimde, hissetmiş gibi daha sıkı sarılmıştı. Bir kolum ona sarılsa da diğer elim annemdeydi. Bize olan sinirli bakışlarını fark edince yavaş hareketlerle Karan'dan ayrıldım. O kısa bir an anneme bakıp yeniden sarıldı ve beş saniye geçmeden ayrıldı. Aslında onu ayıran Emir'di. "Sıra bizde." Deyip anneme baktı. Onayı alınca da ağzımın içindeki homurtuları umursamadan teker teker sarıldılar.

"Eve gidelim bari."

Anneme başımı salladığımda. Karan, "Arabaya, hadi." Deyip, gayri ihtiyari kendi arabasını gösterdiğinde, annemin kaşları daha çok çatılmıştı.

"Bana bak delikanlı." Dedi, James Bond havalarında. "Kızımla fazla yakın duruyorsun. Durma."

"Çok açık." Diye fısıldadı, Baran ve Batu ona bakarken Emir konuştu. "Ayşen Hanım, müthişsiniz." Hayranlığı sesinden akarken babam burada olsa o hayranlıkla ne yapacağını düşündüm. Çok tuhaf olurdu, ellam.

"Her neyse." Dedi, annem onları kısaca süzüp bana dönerek. "Biz gidiyoruz."

Emir anında atıldı. "Ayşen Hanım, ben de sizinle gelebilir miyim?"

Onun bu hayran konuşması annemin egosunu okşuyordu galiba. Genç neslin ilgili tavırları... Babam o tavrı Emir'e monte edecek.

İç çektiğimde Karan da anneme kısaca bakıp bakışlarını çevirerek konuşmuştu. "Ben? Ben de gelebilir miyim?"

Batu kolunu Baran'ın omzuna attı. "Biz ikimiz diğer arabayla geleceğiz."

Baran ona huysuz bir bakış atıp bize döndüğünde sırıttı. "Kankacım gelmek isterdim lakin ortada bir tek kaos eksik ve biliyorsun ki kaos cildime iyi gelmiyor."

Sırıtarak iki eli ile yanaklarını tutarak konuşması gerçekten tatlıydı. Ona gülümseyip başımı salladı. "Pekâlâ, gidelim mi?"

Beni onayladıklarında, annem ve Emir ön koltuklara biz de arkaya geçmiştik. Baran ve Batu, annemin, ben arkaya değil de öne oturmalıyım konuşmasını yaparken yola çıkmışlardı. İşin sonunda arkada oturacağımı ben de tahmin edemezdim, elbette. Benim annem sonuçta.

Yol boyu Karan'ın beni izlemesi, benim arada ona uğramak isteyip de annemle kesiştikten sonra önüne dönen bakışlarım, onun bize olan kaçamak bakışları ve elbette Emir'in hayranlığı ile geçmişti.

Eve geldiğimizde, kapıya sırtlarını dayayarak durmuş olan Batu ve Baran bizi karşıladı. Baran huysuz huysuz dursa da Batu sırıtıyordu ve bu, benim tuhaf çıkarımlarda bulunmama sebep oluyordu. Yine de beni ilgilendirmediği için sadece annemim arkasından içeri girmekle yetinmiştim. Diğerleri de bizim peşi sıra gelirken eve girip yanıma gelen Kara'nın başını okşadım.