ÜSTEĞMENİN KIZI

37. "Aile"

Keyifli okumalar.

"Koskoca kızsın, yemek yapmayı bile beceremiyor musun?"

Alnına yediği kaşık darbesi ile dudak büzdü. "Senin yaptığın pilava kurban."

Diğerleri gülerken Batu, Baran'ın alnına bakıp gülümsedi. "Ne kadar dayak yersen ye, yine yüzünde iz kalmıyor."

"İltifat mı bu şerefsiz!"

Batu'nun kaşları havaya kalkınca onları umursamadan Karan'a döndüm. Her zamanki gibi.

"Nasıl olmuş?"

Başını tabağından kaldırıp soruyu kendisine sorduğumu fark edince gülümsedi. "Annemin yaptıkları gibi."

Güldüm. "Hanımcı ile anneci arasındaki cümle gibi oldu."

O da gülüp yanağıma bir öpücük bıraktı. Anında geri çekildim. "Yağlı ama ya."

Baran, "Tabii, pilav diye bize yağ yedirince böyle oluyor."

Kaşlarım alayla havaya kalktı. "Baran, demdinde beri laf atıyorsun, bir şey demiyorum ama-"

Burun kıvırarak cümlemi kesti. "Ne diyeceksin ki? Pilav yağ içinde yüzüyor be!"

Batu onun ağzını kapatmaya çalıştığında güldüm. "Ama" Dedim, cümleme kaldığım yerden devam ederken. "Pilavı sen yapmıştın."

Masada, on saniyelik bir sessizlikten sonra herkes kahkaha attığında, dudaklarını büzüp kollarını göğsünde birleştirdi. "Gülmeyin."

Herkes sustu. "Nasıl susturabiliyorsun?"

Sorduğum soru ile bana gülümsedi. "Batu benim arkamda."

Kaşlarım havaya kalkıp Batu'ya dönünce, sorgular bakışlarımı fark edip sıkıntıyla başını iki yana salladı. Baran denilen salak anlamıyordu galiba.

"Siz hep böyle misiniz?"

Başımı Tunç'a çevirdiğimde, ağzındaki lokmayı yutan Emir, cevap verdi. "Nasıl?"

"Şey," Dedi ve bir süre durdu. "Aile gibi?"

Bakışlarım diğerlerine giderken Karan da sırtını koltuğa yaslamıştı. Birden tavuğu yolunan horoz gibi gerindikçe gerinmişti.

Bu benzetmemi duysa kahrından ölür herhalde.

"Ben baba olduğum sürece sorun yok."

Ona göz devirdim. Mantıklı bir cümle beklemek hata olurdu, zaten."

"Umay da annem mi oluyor?"

"Aslında, bir aradayken ara yolu o buluyor, bir sıkıntı çıktığında o çözüm yolu sunuyor ve yemekleri o yapıyor. Genelde çocuklarıymışız gibi davranıyor. Karan ise... Şey, sanırım bizimle bir sıkıntı çıktığında, konuşarak çözmeye çalışsa da dışarıdan birine karşı olunca aslan kesiliyor. Hani arkadaşlarıma bir tek ben hakaret edebilirim gibi."

Onların gelişinin üçüncü günündeydik. Bugün öğretmen toplantısı vardı ve okul saat on bire kadar bitmişti. Annem ve babamdan izin aldıktan sonra buraya gelmiştim ve öğle yemeği yemediklerini öğrenince de yemek yiyip dolaşmaya karar vermiştik. Tabii planlarımız arasında evde yemek yemek yoktu. Ancak Baran, şimdilik evde yemek istediğini söylediği gibi herkes kabuk etmiş, ben de, Baran'a tek söz geçen kişi olarak, zorla yardım ettirmiştim. Yemek yapımı sırasında Tunç aramış, diğerlerinin de izniyle davet edip beraber dolaşmaya karar vermiştik.

Bir saattir masada olmamız dışında bir sorun yoktu.

Gülümsediğimde, Baran anında hevesle öne atıldı. Yemek masasının ucunu tutmuş öne eğilmişti. "Peki, ben?"