A LIFE OF REGRET

Chapter 32 STILL YOU

Hirap akong lumunok dahil ramdam ko pa rin ang titig ni Benedict, why he's staring at me like that? Stop staring especially his girlfriend is there and their family. I don't want them to know that I'm here.

"Do you want to go, Lyca?" Tanong ng dalawa dahil kanina pa nila na papansin na uneasy ako dahil sa titig ni Benedict.

They are concern about me, because they know that I'm still into him after all this years. Alam ko noong una sinisisi ako ni Jannice sa nangyari, but now she's supporting me and they did not force me to forget him. Dahil naniniwala akong time heals all the wounds, but I know it will leave scar in my heart forever.

Tinitigan ko sila at alam kong sa titigan namin tatlo alam na nila ang ibig kong sabihin kaya tumayo na kami para maka alis na ng tuluyan doon. Dahil hindi ako maka hinga kapag nasa iisang lugar lang kami, feeling ko sinasakop ng lugar ang mga ala-ala namin noon na nasayang.

"Lyca?" Nanigas ako dahil sa pag tawag ng mommy ni Benedict sa akin, tumayo siya at naka ngiti habang papalapit sa akin. Gusto kong tumakbo papalayo dito, but I can't move my feet lalo na ngayon niyakap niya ako ng mahigpit.

"I miss you. How are you, Lyca?" Naka ngiti ito sa akin habang ako nangangapa sa sasabihin ko

"Uh-uh. O-okay lang ma'am" umiwas ako ng tingin sa kaniya, hinawakan niya ang mukha ko at tinitigan niya ako gamit ang malulungkot niyang mga mata.

"Nagka usap na ba kayo ng anak ko?" Umiling naman ako at hindi nag salita

"Why?" Bulong niya, may dapat ba kaming pag usapan ni Benedict? Sa tingin ko wala na, dahil matagal ng tapos kung ano man ang sa amin at wala ng kailangan pang pag usapan. The moment we broke up, wala ng dahilan pa para mag communicate kami.

"Mom" sa likod niya si Benedict at Camille na parehong naka tingin sa akin. Why I'm here again? I should go now.

"Excuse me, ma'am. But we need to go" si Jannice na ang nag salita kaya nagpapasalamat ako dahil nandito siya.

"We need to go. I'm sorry, ma'am" ngumiti na ako sa kaniya bilang paalam.

"Wa-wait, Lyca" hinawakan niya ang braso ko at huminga  siya ng malalim bago nag salita.

"Kailan ang free time mo? Gusto kitang maka usap ng mas matagal" I don't want to be rude, pero ayaw kong makipag ugnayan sa kanila ulit. Tama na ang alam kong nandito sila sa Pilipinas.

"I-I am sorry, ma'am. But I don't have much time. I need to focus more on my study" nakita ko naman na disappoint siya sa sinabi ko, pero hindi ko na babawiin iyon.

"We need to go" hindi na nila kami napigilan na umalis kaya dumaretso na kami pauwi. Nag stay muna ang mag pinsan sa bahay at nang nag alas sais na ng gabi umuwi na din sila.

Ayaw kong naiiwan mag isa dahil kung ano ano ang pumapasok sa isip ko at sa pagkakataong ito. Is my sacrifice is worth it? Bakit ang sakit ngayon nakikita ko siyang may kasamang iba? What if, I fought for the two of us? What if, I didn't pushed him? What if, we're still together? What will happen to us? Did I regret from doing this to us? Maybe yes! Because I still love him. Maybe no! Because this is for him and his dreams.

Nagulat ako dahil biglang nag ring ang cellphone ko at sinagot kaagad kahit hindi ko pa nakikita kung sino ito.

"Hello?" Pero hindi nag salita ang nasa kabilang linya kaya inalis ko sa tenga ko ang cellphone para tignan kung nandiyan pa siya.

"Hello?" Ulit ko at narinig ko lang ang buntong hininga niya, ibaba ko na sana kaya lang nag salita siya.

"Lyca" sa boses pa lang niya I know. I know its him. Damn! I'm fucking miss his voice! I miss our late night talks. I'm really really miss him. Naiiyak ako dahil maraming ala ala na naman ang bumabalik sa akin. I covered my mouth, baka marinig niya ang hikbi ko. Ayaw kong malaman niyang mahal ko pa rin siya gayong ako ang may dahilan bakit kami nag hiwalay.

"Can you go out? Just a minute. Nandito ako sa harap ng bahay niyo. Gu-gusto lang kitang maka usap" hindi na ako maka hinga dahil sa pagpigil sa luha ko kaya pinatay ko ang tawag at doon umiyak na ako.

Bakit? Bakit gusto niya akong maka usap? Anong pag uusapan namin? Iyong nakaraan? Nakaraan na hindi pinag laban? Nakaraan na sinayang? Nakaraan na kahit anong gawin ko ay hindi ko malimot?

Halos kalahating oras na ang nakalilipas noong tumawag si Benedict and I'm not sure if he still outside, but I hope na umuwi na siya. I don't want to talk our past dahil masakit kapag bumabalik ka sa nakaraan o iyon na lang ang natatanging paraan para maka usad na ako? Sumilip ako sa bintana para tignan kung nandoon pa siya. And yes! Nandoon pa siya naka sandal sa kotse niya at nakatulala.

Huminga ako ng malalim bago buksan ang pinto. Marahil ito na siguro ang closure na kailangan ko. Haharapin ko na ang lahat, para matapos na ang dapat matagal ng tapos.

"Ly" shit! Just how?

Tumango lang ako sa kaniya na parang hindi big deal sa akin ang pag tawag niya sa palayaw ko.

"Benedict" saglit siyang nagulat sa pag sasalita ko bago ngumiti ng pilit.

"How are y-you?" Tanong niya pero hindi siya naka tingin sa akin.

"I'm okay" No! I'm not okay.

"I can see that" this time tumingin na siya sa akin at totoong ngiti na ang pinakita niya sa akin.

"How 'bout you? How are you?" Gusto kong palakpakan ang sarili ko dahil sa galing kong mag tago ng emotion kahit konting kalabit na lang ay iiyak na ulit ako.

"Doing good" I'm happy for you, but I can't say that na hindi umiiyak, kaya tinikom ko na lang ang bibig ko.

"Thank you" kita ko ang saya sa mukha niya at ang kislap sa mga mata niya. Ang sakit, na kahit wala pa siyang sinasabi parang alam ko na kung saan ito patungo.

"I just want you to know that... I'm not blaming you for our past. Hindi ako galit sayo o kahit kanino man. I-I admiring you for your decision na hindi mo lang ginawa iyon para sa akin, kung hindi para na rin sa sarili mo. Look at you now. Proud ako dahil kahit masasakit ang pinagdaanan mo noon still, bumabangon ka pa rin para sa sarili mo." Tumango naman ako dahil gusto kong siya muna ang mag salita and I miss him so much.

"Bu-but I-I just want to know, Lyca. Why did you give up? Bakit hindi mo ako hinayang lumaban para sa ating dalawa!? Na kahit ayaw mong lumaban, kahit pagod ka na sa ating dalawa! Kaya ko naman lumaban! Kayang kaya kong ilaban ang relasiyon natin noon, kahit alam kong pagod ka na. Dahil iniisip ko noon na nasasaktan ka sa pagkawala ni lola, kaya nasabi mo lang iyon." Fuck! Ang sakit makitang umiiyak na naman siya sa harapan ko at alam kong ako na naman ang dahilan.

"Pero hindi e. Hindi mo ako hinayaan lumaban. Dahil sabi mo hindi mo na ako kailangan? Fuck, babe! That was big blow to me! Na minahal mo lang ako dahil kailangan mo ako? O hindi mo naman talaga ako minahal kaya ang dali para sayo na humanap ng iba? " Halos pabulong na lang ang huling salita niya. But I heard it clearly. Iba? Walang iba, dahil hangga ngayon siya pa rin. Natatakot ako sa tuwing iniisip ko na siya lang mamahalin ko sa buong buhay ko at hindi na makakahanap ng mas hihigit pa sa pag mamahal na nararamdaman ko sa kaniya.