A LIFE OF REGRET

EPILOGUE

Darating tayo sa buhay na susubukin tayo ng panahon kung gaano tayo katibay. Sana kapag dumating ang araw na iyon, huwag kang susuko ha? Darating ang araw na malalampasan mo lahat ng mga pag subok na darating sa buhay mo.

Darating sa buhay na manghihina tayo, dahil feeling natin paulit ulit na lang ang nangyayari. But keep fighting, keep believing to yourself na makakaya mo. Small progress? It is still progress. Hintayin mo sasang ayon din ang tadhana sa iyo. Just continue your life with dedication and purpose.

Focus to your goals. To your family. To your friends. Especially to yourself.

Sa buhay natin marami tayong nagagawang mali. Mga maling desisyon na nagiging sanhi kung bakit tayo nasasaktan.

Sa buhay maraming beses tayong madadapa pero darating din ang araw na babangon tayo para sa ating sarili at sa mga taong nagmamahal at mahal natin.

Sa buhay marami tayong pinagsisisihan na sana hindi na natin ginawa o sinabi. Tulad na lang ang mga salitang binibitawan natin sa mga tao, na hindi natin alam na nag dudulot ito ng malalim na sugat sa kanila.

Sa buhay marami tayong tanong na hangga ngayon wala pa rin kasagutan. Paano kung lumaban ako, kami pa kaya? Paano kung hindi ako pinangunahan ng galit, sa akin pa ba siya? Paano kung inintindi ko siya, siguro ang layo na namin? Iyon ang mga tanong ng lahat. Na kahit ako hindi alam ang sagot.

Pero siguro isa lang ang masasabi ko. Acceptance.

Acceptance is the only way to move forward. Hindi ako naniniwalang makakalimot ka, dahil kung na kapag move on ka na bakit bumabalik kapa rin sa mga alaala niyo? Kaya move forward ang mas tamang salitang sabihin.

Kung tatanggpin mo ang lahat, maipagpapatuloy mo na ang buhay mo... Buhay na hindi mo na siya kasama. Let's just accept na nangyari na ang lahat. Fight, tears, pain, heartache then break up.

But you need to continue your life. Buhay mo noong wala pa siya, noong hindi pa siya parte ng buhay mo. Naniniwala ako lahat tayo ay makakaahon sa lahat ng mga sakit na naranasan natin sa ating nakaraan.

Love yourself. Simulan mong mahalin ang sarili mo. Nagawa mong mahalin ng sobra sobra ang ibang tao, then why don't you give yourself a love. Love that's coming from you. Wala ng mas sasaya pa kapag natutunan mong mahalin ang sarili mo. That's the best give that you only give to yourself. A self love.

Nag sara na ang pinto nang nakaraan mo. I'm sure may bubukas ulit ng panibagong pinto at iyon para sa sarili mo.

Ngayong may reunion kami ng mga kaklase ko noong Senior High, masasabi kong hindi lang ako ang napag iiwanan. Tumawa naman ako sa naisip ko kaya napabaling ang tingin ng mag kaibigan ko sa akin.

"Are you crazy?" Natatawang tanong ni Jannice. Umiling naman ako sa kanila kaya humarap ulit kami sa stage para pakinggan ang message ng mga naging President noon sa bawat klase. Si Abigail ang President namin noon ang nagsasalita ngayon.

"Ang layo na ng narating natin, guys. Pero 'yung height ng mga iba ganon pa rin" nag tawanan kami dahil sa sinabi niya.

"Joke lang, baka ma offend ko ang sarili ko. But kidding a side. As a former class President noon ng HUMSS. Masasabi ko lang proud ako sa mga narating niyo, tanda ko pa noon kung paano tayo sabay sabay na nag pupuyat para sa Research. Matutulog sa iisang bahay, nakakaumay diba? Magkakasama na tayo sa umaga tapos hangga sa gabi kasama natin isa'-isa. But seriously that was my best memories in my Senior High School life."

Tumingin siya sa banda namin, dahil may designated area ang bawat magkakaklase noon. Ewan ko ba dalawang mag pinsan bakit mas pinili nila dito sa amin.

"Dekada na ang lumipas, but still. Kayo pa rin ang favorite classmates ko. May kaniya-kaniya na tayong pamilya, 'yung iba wala pa. Naabot na natin ang mga pangarap natin. Pero ang natutunan ko sa paglalakbay kong ito? You need to take all the risk, para sa huli wala kang pag sisisihan." Ngumiti siya sa amin at natigil sa akin ang tingin niya.

"And I want to say to this girl that I adored. Lyca Mae Gania. Isa ka sa mga taong nakilala kong malakas I admired you from being yourself. Kahit malayo ang pagitan natin. I can see through your eyes that you are happy and contented now. Hindi mo alam kung gaano kita ka gustong maging kaibigan, pero masyado kang mailap. But I'm glad that you found them, Jannice and Jenica. I silenty prayed for your success. And now that I saw you again I thank God that he granted my wish." Gusto kong maiyak dahil sa sinabi ni Abigail, pero nahihiya ako dahil lahat ng atensiyon nila ay nasa akin.

Naramdaman ko naman na umalis si Jannice sa tabi ko pero may naramdaman akong may pumalit sa kaniya.

"Can I sit here? Again? Beside you?" Para naman tumigil ang mundo ko dahil sa boses na narinig ko at parang deja vu ang nangyari. Parang bumalik ulit ako kung saan una niya akong kinausap sa likod ng school. Kung paano ako nagulat sa presensiya niya. Kung paano unang kita ko pa lang nayayabangan na ako sa kaniya.

The way he smiled that time at makita ang dalawa niyang dimples sa makabilang pisngi. The way he introduced his self. Hangga sa naging sunod sunod ang paglapit niya sa akin.

"Hi Lyca. Hinintay kita last week akala ko pupunta ka sa program." Ang unang beses na may nag hihintay at nag aabang sa akin sa school.

"Yes  babe! I like the way you are whispering with me, feels like we have a little secret" First time that he called me babe.

"Good girl. Don't mind them"  first time kong inamin sa sarili ko na gwapo siya kapag seryoso.

"Just cry babe. I will always here. I will never leave you, Lyca"  ngayon ko lang naramdaman na may kakampi ako at sa unang pagkakataon hinayaan ko ang sarili kong makita niya kung gaano ako kahina.

"Simula ngayon gusto ko kapag birthday mo ang maalala mo ay masaya, ito. Ito ang gusto kong maalala mo para hindi mo makalimutan kung saan ang araw na ito ay ang araw kung saan nahulog na ako ng tuluyan sa iyo"  sa loob ng ilang taon, naging masaya ulit ako sa kaarawan ko dahil sa kaniya.

"I'm leaving you know, Lyca. If this is what you want, thank you and always take care of yourself"  until we decided to broke up. Nagka sagutan, nag iyakan hangga sa umabot kami sa salitang paalam.

Bumalik siya ulit para sabihing mahal pa rin niya ako. I welcomed him, with my wide open arms. Because I know I still love him. Pero hindi na aayon sa amin ang panahon. Tadhana na ang gumawa ng paraan para mag hiwalay kami at sa pangalawang pagkakataon... Pinag tagpo ulit kami. Hindi para ituloy ang naudlot, kung hindi para tapusin ang lahat.

"Kailangan din nila ako. Two years without me, Lyca and looked at you now. Natupad mo na ang pangarap mo. Hindi mo na ako kailangan, dahil kaya mo ng tumayo sa sarili mo."  At doon ko napag tanto na hindi ko na mababago ang isip niya. I love him and I need him only for myself. But they need him too, more than I do. Kasi kaya ko na.

"Ikakasal na ako"  and my stupid reply is 'congratualations'

"Thank you for all the memories, Benedict. I will treasure our memories that we'd shared. Hindi man natupad ang mga pangako natin sa isa't isa. Sana sa pangalawang buhay natin kaya na nating tuparin iyon, I will find you. Ikaw at ikaw pa rin. Just p-promise me that you will be happy. Iyon lang ang hiling ko. Salamat."

I always wish their happiness, not to think my own life.

Seeing him again. It makes me asked my self again. Ilang beses ko pa bang itatanong kung tama ba ang ginawa ko? Ilang beses pa ba akong mamumuhay na puno ng pag sisisi?

I should stop blaming myself. I'm sick from this life. Living...

A Life of Regrets.