A LIFE OF REGRET

Chapter 1 TEARS

I was 10 when my parents died in a car accident at ang lola ko ang nag alaga sa akin. Hindi ako umiyak sa harapan ng mga tita at tito ko noon but every night I was alone doon ko binubuhos lahat ng luha ko.

Gusto kong maging malakas sa harapan ng mga tao kahit na durog na durog ako, dahil iyon din ang itinuro sa akin ng mga magulang ko.

"Crying is only for the weak people, Lyca. Kaya kapag umiyak ka sa harapan nila, talo ka." Laging sinasabi ni mama sa akin ito and I'm so sorry mom because I can't take it. I'm hurting so bad. Sorry because I can't tell what I want to say and crying is my only option to say that I'm in pain.

"Hanggat kaya mong itago ang mga luha mo, kayanin mo. Kapag nalaman nilang nasasaktan ka sa mga ginagawa nila lalo ka nilang sasaktan. Hindi habang buhay nandito kami ng mama mo, kaya gusto ko maging malakas ka para sa sarili mo."

And yes dad I'm strong person now. To hide my pain and my tears so they will think that I'm strong enough to face all of this.

"Apo may pasalubong si lola sayo ang paborito mong..." Naka ngiti siya sa harapan ko habang may tinatago siya sa likuran niya.

"Spaghetti" sabay bigay nito sa akin kahit nakasimangot na ako sa harapan niya todo pa rin ang ngiti niya sa akin.

"Asus ang apo kong ito alam ko naman na paborito mo yan, kaya sige na kainin mo na yan promise masarap 'yan" malaki pa rin ang pasasalamat ko dahil kahit naulila na ako sa magulang, meron pa rin akong lola na nag mamahal at nag aalaga sa akin.

"La, I'm not kid anymore kaya huwag niyo na po akong bigyan ng ganito" napawi naman ang ngiti ni lola at seryoso niya akong tinitigan.

"Labinsiyam na taon ka palang apo, paanong hindi ka bata?" Umiwas naman akong tingin at nagpa tuloy sa binabasa ko para sa exam namin bukas.

"Alam ko apo maaga kang naulila at nasasaktan kapa rin pero bata kapa. Kung gusto mong umiyak nandito ako, nandito ang lola hindi kita papagalitan kung iiyak ka sa harapan ko" umiling naman ako kay lola.

Kung pwede lang lola, gustong gusto ko ng umiyak sa harapan niyo at lumuhod para lang maibalik ang mga magulang ko. Until now nine years since they left me, but the pain feels like yesterday.

Gusto kong humingi ng tulong sa inyo lola kung paano ko maiibsan itong sakit.

Bago pa tumulo ang luha ko sa harapan ni lola tumayo na ako at pumunta sa kwarto ko, kung saan itong apat na sulok na silid na ito ang nakakaalam kung paano ako umiiyak gabi-gabi.