Mutlu musun.?" Diye konuştu titreyen sesiyle, Islak kirpiklerimle ona bakmaya devam ettim. "Mutlusun tabi sen bir tek benim yanımda mutlu olamadın." Beni öldürmek ister gibi söylediği kelimeler nefessiz kalmama neden oldu. Gözyaşlarım usul usul yana...
İnsan bazen kusuru kendinde aramalıydı, neden bu haldeyim derken önce kendisini sorgulamalıydı. Gerçekleri tüm çıplaklığıyla önüne yatırıp bakmalıydı. Ben kusuru kendimde arayamıyordum büyük kara kuyunun içinde çocukluğumu hapis eden o adam varken kendimde kusur arayamıyordum.
Tek kusur öz babamın benden nefret etmesiydi.
Duygularımız gün geçtikçe karşılıklı olmaya başlıyordu her gün gözlerimi yeni bir güne açtığımda belki bugün beni sever demekten, beklemekten yorulmuştum içimdeki küçük kız çocuğunun dizlerini kanatarak ağlattığında duygularımız ilk kez karşılıklı olmaya başlamıştı, zira son olmayacağı da gün gibi ortadaydı. İçimdeki ateş söndüğünde birimiz bu yer yüzünden silinecekti.
Korkak yaşlı gözlerimle Ali'ye baktım yüzüne yansıyan öfkeyi ilk kez bu denli görüyordum onu daha önce bu denli öfkeli gördüğümü hatırlamıyordum, araba sarsılarak yolda ilerlerken bakışları kısa bir an bana dokundu.
"Eğ başını." diye bağırdı hiddetle. Olduğum yerde korkuyla sıçrarken dediğini yapıp başımı daha çok önüme eğdim.
"Hay ben böyle işin içine." Göz ucuyla ona baktığımda elini sinirle direksiyona vurup dikiz aynasından arkaya baktığını gördüm. korkudan titreyen dudaklarımı birbirine bastırdım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arabanın tekrar tekrar sarsılmasıyla ağzımdan kaçan bir çığlık firar etti. Eğer benim yüzümden ona zarar gelirse kendimi asla affetmezdim, affedemezdim. Eğer bir fedakarlık yapmam gerekiyorsa gözümü kırpmadan yapardım, çünkü vicdanım her şeyden önce geliyordu.
