Behind that Innocent Smile (COMPLETED)

30- The End?

Richard's POV.

Dahan-dahan kong hinawakan ang kamay ni Miriana.

It's been three months since she's been here at the hospital. She does not respond, but improves a lot despite the fact that she is in a coma.

"I missed you," bulong ko habang patuloy na hawak ang kanyang kamay.

Every day, I will tell her stories, read her favorite books, play music that we both enjoy dancing to. But most of all, I'm making sure that she still looks the same.

"Alam mo ba? Nagsisipag nang mag-aral si Dale dahil wala raw siyang makopyahan. Sinabi niya pa na bored na bored na siya sa company na pinag-OJThan niya." Simulang kwento ko na nagpangiti ng mapait sa'kin. "I know you all heard about this from Dale, but... I just want to tell you." Nilingon ko ang nakapikit niyang mga mata.

Hinahanap hanap ko araw-araw ang mga tingin niya sa'kin.

I want to see her smile, her eyes that make my heart jump a little because I can see through them the real happiness.

She has many dreams about her life, achievements to have because I am the only person with whom she always talks and shares her stories.

"Wake up soon Miriana, I will wait for you."

May pag-iingat kong binaba ang kamay niya bago siya halikan sa kanyang noo.

Sa loob ng tatlong buwan, maraming nangyari at nagbago.

The real Castriel Ybañez is still missing and Riel Berkshire has died as a result of the death penalty condemned by the court. I've been there to watch and make sure he really is dead.

F L A S H B A C K

Nagsitayuan ang lahat matapos magsalita ng judge. Maraming reporter at mga camera na nakatutok kay Castr--no.

Riel. Riel Berkshire.

Nakaposas ito habang may dalawang pulis sa gilid niya. Para kahit papaano'y protektahan siya sa mga reporters na hindi magkamayaw sa paglapit para makunan ng statement.

Iniwan ko saglit si Miriana sa Pilipinas para makita mismo ng dalawa kong mata ang pagkamatay ng taong sumira ng buhay niya.

Hindi man sa mga kamay ko siya mamamatay, at least mapapanood kong mamatay siya bilang kabayaran sa lahat ng ginawa niya. Hindi lamang kay Miriana, kundi pati na rin sa lahat ng mga babaeng pinatay niya at sinira lahat ang pangarap.

"Mr. Lewis, you got a call from your father."

Paglingon ko sa kasama ko, may inaabot na itong isang phone na agad kong kinuha. Nagsimula na rin akong maglakad palabas dahil sa ingay sa loob.

"Yes, Dad," bungad kong sabi ng makalabas ako.

"I heard about the news, bumalik ka rito matapos mo diyan. Your mom misses you."

"Hmm... I will, uhm... kamusta na si Miriana?"

Labag sa loob kong iwan siya sa ganoong sitwasyon, ngunit kailangan ko lang makasiguro para wala ng makapanakit pa sa kanya.

"Ayos na siya, tinatanggap ng katawan niya paunti-unti ang mga gamot. For now, she's in a coma."

Nakahinga ako nang kaunti sa narinig ko.

Mas maiging marinig ang ganito kaysa ang malamang wala na siyang pag-asa pang mabuhay. Dahil 'yun... 'yun ang hindi ko kayang marinig mula sa kanila.

"Good. I'll be back soon. Please tell Mom I miss her too."