Wiersze cz. 3, myśli

160

Mógłby być wierszem
dzień którego nie ma
I mógłby nie krzyczeć
ten kto siedzi we mnie
Lecz nie mogę się niedoczekać
dnia w którym to wszystko
z hukiem u stóp moich legnie
by potem zniknąć pod ziemią

Na ściane dwa rzucam cienie
Godzinami patrzę się na nie
bez przerwy, okrutnie i mściwie
jeden wije się, cierpi i blednie
gdy drugi kuli się, niknie i gnije

Gdy jeden z cieni umiera
ja czuję, że odetchnąć mogę
bo gęstość nareszcie
z głębi płuc wyziera
i śni mi się wtedy - że żyję

Bryza z oddali, jak znieczulenie
zwykle od głosów dawała wytchnienie
Gdy metal w tym czasie
skórę rozdzierał, wbijał szpony -
do czerwoności rozgrzany
prażył wnętrzności, wchodził do głowy
i wzmagał pragnienie

Sama blef stosuję - gambit okrutny
formę dla cieni wykuwam
tym samym ogień zapruszam
i mur buduję,
w łańcuchy się wikłam,
do zimnych skał na wieki przykuwam