Wiersze cz. 3, myśli

126

Bezkresna jasność pogrążona w cieniu.
Granicą rzeki łez.
Nadzieją spowity horyzont. Widzę go wyraźnie.
Jest blisko.
Nie potrafię ani pływać ani latać.
Czuję, jakby buty ołowiane trzymały mnie pi tej stronie rzeki.
Czy łódź nadpłynie?