Wiersze cz. 3, myśli

64

Czuję się jakby moje życie
było zawieszone na ogromnej karuzeli. Nie mam wpływu na to, co się dzieję, muszę się temu biernie przyglądać,
nic nie mogę z nim zrobić.
Moje życie jest miotane
pomiędzy "wzloty" i "upadki".
Karuzela szybko unosi moje życie na wyżyny tylko po to, by torturować mnie powolnym i bolesnym spadkiem.
Mam wrażenie, że te doznania
na "dole" karuzeli trwają dłużej
i odczuwa się je mocniej,
czasem mam wrażenie,
że karuzela ustała
i cierpienie się nigdy nie skończy.
Najgorszy w tym wszystkim
nie jest ból- bo do niego się już przyzwyczaiłam- najgorsza jest
ta niemoc, ta świadomość, że
nie mogę nic zmienić, moja słabość i bezsilność w postrzeganiu tej sytuacji,
to jest najgorsze.
Boję się, że karuzela
zaraz pociągnie mnie w dół,
a ja nie wiem ile razy to jeszcze wytrzymam.