Wiersze cz. 3, myśli

38

Zanurzam głowę pod wodą,
nurkuję w mrok.

Nie słyszę- tak bardzo
nie chciałam słyszeć
zgiełku ulic, zgiełku myśli
zgiełku mijanych twarzy
zgiełku obietnic, tłumu
codzienności wypalonej
przez upał.

Lubię ten tłok- niezmienny.
Najpierw tłumy, szarość,
masa, ludzie, sprawy,
kawy, poranki
poranki z zaciśniętym gardłem.

Potem odskok- nocne wędrówki,
nocne spotkania, nocne rozmowy,
gwiazdy, ludzie, trunki, historie,
planszówki, posiadówki, cisza -
cisza wśród ludzi, cisza w chaosie.
Takie chwile- upojne, długie-
do wstawienia w ramkę
i podpisania tytułem dobrego filmu.

A potem dźwięki:
przekręcenie klucza w drzwiach
westchnięcie, klucze lądują na półce,
szum wody, ubrania rozrzucane
niedbale.

Wdech
i tonę na chwilę
bez pamięci, bez namiętności,
bezdźwięcznie. Tonę niedbale.

Jutrzejszy poranek już wiążę pętlę.
Jutrzejsza kawa już się parzy.
Jutrzejsi ludzie już gotowi,
stoją w butach pod drzwiami,
żeby wyjść na ulicę,
gdy tylko otworzę oczy