Wiersze cz. 3, myśli

18

Łzy goniły po twarzy
po piekących, czerwonych polikach
przygnębionych wargach
kończąc swój żywot na betonie
Zamilkł
Noc ginęła pomiędzy uściskami
Biciami serc
Melancholijnymi spojrzeniami
Świat chwiał się z niepewności
niemniej próbował z całych sił
nie rozsypać się na tysiące
To nas połączyło
Gwiazdy owinięte smutkiem
Już nie spadną
Nie odnajdą swego miejsca
w mych źrenicach
Zgaśnie iskra
Ja zgasnę
W obliczu własnej nadziei