Wiersze cz. 3, myśli

125

Nadchodzą momenty w życiu
gdzie siadasz i wiesz, że
nie ma sensu iść dalej.
To co budowałeś od lat, zaczyna się rozpadać i nic nie jest ci już
w stanie pomóc. Już nie płaczesz,
nie krzyczysz, nawet nie prosisz - siedzisz i patrzysz jak wszystko upada.
Nic nie jest w stanie ci przywrócić uśmiechu i tej znikomej radości z życia.
Wracają tylko stare nałogi, stare upodobania. Znowu sięgasz po
alkohol, po narkotyki, nawet
po tą pierdoloną żyletkę.
Tylko tym razem wszystko jest dwa razy trudniejsze i boleśniejsze.
Przestajesz spać, jeść, funkcjonować. Chodzisz nerwowy, sfrustrowany lub płaczesz na każdym kroku, a w międzyczasie udajesz przed każdym kogoś silnego. Po co? Sam nie wiesz,
chyba już mocno zakorzeniło się w tobie przekonanie, że pokazywanie słabości jest nieodpowiednie.
Z jednej strony szkoła, praca, środowisko społeczne, z drugiej dom, rodzina, problemy, które pojawiły się nagle.
Rozrywasz się między dwoma światami i starasz się operować dwoma twarzami. Jednak nawet i to nie idzie po twojej myśli. Ta idealna maska używana przez ciebie od lat również upada.
Jesteś na dnie, nie masz szans wydostać się na powierzchnię.