YASAK AŞK |öğretmenim| TAMAMLANDI✔

29.BÖLÜM: GİZEMLİ KIZ

Hayatın aslında koca bir yalan olduğunu biliyormuydunuz? Yada bunu bilmiyormuydunuz? Bilin! Çünkü hayat sadece koca bir yalan dünya. Barınamazsın.. sırlarla sürekli baş başa kalıp kuytu köşede sıkışırsın. Hiç ummadığın yerde ummadığın kişide derin yaralar çıkar ortaya. Aslında hayatın kavramı içinde yaşamını sürdüren insanların hayvanların olması değildi.

Hayatın ve dünyanın tek kavramı.. geçmişin izlerini sırtlarında taşıyıp bize mühürleyen en acı iki kavramdı. Bu kadardı işte. Bilinmeyen soruların,bilinmeyen kişilerle ilgili bilinmesi gereken çok şey vardı.

"Eşsizsin." Nefesi yüzüme çarparken gözlerim başkasına takılıydı. Alt tarafı herkes gibi burada bu hastane de çalışan bir hemşire değilmiydi? Bu hemşirenin diğer çalışanlardan farkı neydi? Hayatım zaten sürprizlerle dolmuş taşmışken bu kızın gizemi neydi?

Son kez gözlerimin içine bakan gözleriyle baktıktan sonra hiçbirşey söylemeden varlığını buğraya bile farkettirmeden geri çekilip gözden kaybolmuştu. Baktığım odak yer bu kez tamamen koca bir boşluktan ibaretti. Neden o kız oradan çekildiğin de içime koca bir yük, ve boşluk oturmuştu. Gözlerimi yumup derin bir nefes aldım.

"Güzelim iyimisin?" Endişeli sesine karşı kafamı olumsuzca sallayıp, "İyi değilim. Birşey üstüme üstüme geliyor." Rahatsızca yataktan doğrulup biraz daha iyi olduğum için, bakışlarımı kapıya çevirdim. "Senin üzerine gelen bu her neyse seni üzmesine izin vermiyeceğim güzelim. Bir kez daha bu gözlerden yaşların akmasına asla izin vermiyeceğim." Dudakları göz kapaklarımın üzerini bulduğun da herşeye rağmen dudaklarımda bir tebessüm oluştu.

Belki de ben bu okulda en büyük ödülümü Buğrayı kazanarak almıştım. "Çıkalım mı ?" Bir an önce babamı görmek istediğim için beni onaylayıp doğrulmama yardımcı oldu. Kantinden almış olduğu vişneli meyvesuyular'ını da eline alıp,"Bir yere oturup iç şunları. Kan yapar."diyerek koluma girmişti. Hiçbirşey demeden koltuğa çıkarmış olduğum hırkamı giyip ondan destek almaktan vazgeçtim.

Bakışları beni bulduğu için ona belirterek, "Annem burda görmesin bizi bu halde." Bir gün olacaktı ve annem bizi öğreneckti ne tepki vereceğini kestiremiyordum ama yine de vereceği tepkiden korkmuyordum. Ne derse ne yapsa haklı der geçerim. Bu yaptığımızın doğru bi yanı yoktu. Aşkın bile doğru bir yanı yoktu. Sadece aşk bazıları tarafından masumken diğerleri tarafından sınırı aşılır hal alıyordu.

"Sen nasıl istersen." Diyerek konuştu ve benden bir adım uzaklaşıp geçmem için Kenara çekildi. Koridora çıktığımızda merdivenlere yöneldik. Belimi bulan elleriyle aniden duraksadım. "Halsizsin nereye gidiyorsun!" Diyerek tersleyip bizi asansöre adımlattı. Bir şey söylemeden ona ayak uyduruyordum.

Çok sürmeden babamın bulunduğu kata geldiğimizde asansörden çıktığım an annemi koltuklardan birine oturuken gördüğüm an yüzüme güçlü bir ifade takınmaya çalıştım. Özge de annemin yanına oturmuş ona Birşeyler söylüyordu. Buğra mesafeli bir şekilde kolumdan tutup, "Mesafeliyim." Diyerek kestirip attı ve bana destek oldu. Çünkü o kadar kan vermiştim ki başım her an dönebilirdi. Ara ara göz kapaklarıma siyah bir perde yerleşiyor gibiydi.

"Kızım." Annemin beni bulan bakışlarıyla aniden ayağa kalkıp bana doğru geldi. Onu güçsüz bir şekilde beklerken aksine beklediğimin tersine ise güçlü gibiydi. Yada ben gibi o üzülmesin onun açısında da ben üzülmeyeyim diye bana belli etmemeye çalışıyordu. Buğra geri çekilip beni annemin kollarına bırakmıştı. Beni saran kollarla sarılsam da kanatlarının altında dayanak bulmuşcasına bende kollarımı ona doladım. "İyimi?" Diyerek fısıldadım kulağına doğru.

Beni sıkıca sarmalamasının ardından kafasını olumluca sallayıp,"Uyandı doktor birimizin girmesini istedi. Sen gir istedim." Burukça çıkmasına rağmen sesi annem dünyanın en güçlü kadınıydı. Benim annem benim meleğimdi. İlk başta tereddütsüzlüğe kapılsam da üzerimde hissettiğim yoğun bakışlara annemden ayrılıp kısa bir an ona baktım. Buğra da gözleriyle beni onayladıktan sonra en güçlü iki insandan destek almak beni biraz olsun güçlü kılıyordu.