YASAK AŞK |öğretmenim| TAMAMLANDI✔

50.BÖLÜM: HASTANE

6k oldukkk!!🤗🤗

Teşekkürederim hepinize,çokca kalp💥❤

*

**
Oluşan bir boşlukta adeta sürükleniyordum. Bana bu dünya da yer yokmuş gibi oradan oraya savuruluyordm. En son yaşadıklarımız zihnimden hiç çıkmazken, vücudumdaki büyük sızıyla gözlerimi açmaktan korkuyordum. En son ne olmuştu ki? Diye soracak gücüm bile yoktu. Başımda kim bekliyor, veya kim bekledi en ufak bir fikrim yokken bedenimin daha şiddetli bir ağrıyla sızlamasıyla yavaşça inleyerek, birbirine kapanmış, göz kapaklarımı araladım.

İlk başta bakışlarım beyaz tavan ve göz alıcı ışıkla karşı karşıya kalınca sertçe gözlerimi yumdum. Canım yanıyordu.. hemde çok. Sadece şuan ölmek istiyordum.. bir böceğin zehrimi getirmişti beni bu hale? Akıttığı zehir bütün kanıma mı karışmıştı? Gözlerimden akan yaşlarla onun adını fısıldadım. Başımda olduğunu umut ederek..

"Buğra." Dudaklarımda kısık ve bir o kadar da acıyla çıkan isimle göz yaşlarım yan bir şekilde akıp kulağımı buluyordu. Ona dair en ufak bir dokunuş hissetmek istiyordum, yada onun bana seslenmesini istiyordum. Başımda bir el hissetmemle bu kez acıyla inim, inim inlemek yerine mutlulukla aktı göz yaşlarım. Omu dokunuyordu bana? En ufak bir fikrim yokken yine de onun olduğunu umut ediyordum.

"Burdayım Annem."

Kalbime giren ince sızıyla yavaşca gözlerimi aralayıp başımda kızarık gözleriyle gözlerime bakan anneme çevirdim gözlerimi. O yokmuydu gerçekten? Göz yaşlarım hiç durmaksızın annemin elini ıslatırken, ağzımdan kaçmak için can atan hıçkırıkları bastıramıyordum. Bütün vücudum sanki zehrin etkisindeymiş gibi hissediyordum. "Canın acıyormu kızım?" Bir kez daha annemin sesiyle karşılaştığım an yavaşça başımı olumlu anlamda salladım.

Canım çok yanıyor anne! Diyemiyordum. O neden yok diyemiyordum. Annemin bizi öğrenmiş olduğu gerçeği aklıma geldiği an hemen bakışlarımı annemin yüzüne çevirdim. En ufak bir sinir yokken bile çok üzgün görünüyordu. Belki de ben bu hale gelince böyle olmuşu. "Bekle bitanem Aslıyı çağıracağım." Apar topar annemin son kez konuşup odadan çıkmasıyla acıyla gözlerimi yumdum.

Nerdesin?

Neden bu odada ona dair en ufak bir koku bile yoktu. Gelmiş olsaydı ben alırdım ki o kokuyu? Çok sürmeden kapının yine açılmasıyla ablamın endişeli sesi doldurdu odayı. "Ablacığım? Canın yanıyormu?" Çoktan başıma gelip kolumdaki seruma ve moraran parmağıma bir kaç dokunuş yaptı. Canım, o yok diye en çok ağrıyor diyemedim.. neden diyemedim onu bile bilmiyorum ama onun yokluğu daha çok canımı yakıyor.

"Güzelim." Yatağın başına oturup elini yanağıma koymasıyla yaşlı gözlerimle gözlerine baktım. "Merak etme iyi olacaksın. Kanındaki bütün zehri temizledik, sadece canın yanıyor ama oda geçecek tamamı?" Birşeyler diyordu ama beynim almıyordu hiçbr söylediğini. "Canın çok yanıyor mu?" Diyerek sormasıyla hiç düşünmeden kafamı olumlu anlamda salladım. Canım çok yanıyor abla.

"İlaç falan yapsanız olmaz mı kızım, baksana canı çok yanıyor yavrumun." Annemin ağlamaklı çıkan sesine karşı içim bir kez daha burkuldu. Ne olursa olsun, sonucu ne olursa dahi umursamadan yavaşça sızlayan parmaklarımı hareket ettirip ablamın elini tuttum. Bakışları aniden elini tuttuğum elime kaydığın da onu sormak istediğimi anlamış olacak ki hemen anneme dönüp, "Rüyanın dinlenmesi gerek, siz çıkın Necla Teyze ben geleceğim." Diyen Ablamla annem itiraz etmeden çıkmıştı odadan.

"Ne oldu birtanem?"Diyerek soran ablamla göz yaşlarım yine akmaya başlamıştı. Dudaklarımı güçlükle aralayıp, "O nerde?" Diyerek sordum acıyla. Burda demesini bekledim ama yalnızca başını yere eğmişti. Kalbimdeki ağrı her an artarken, yalnızca onu görmek istiyordum. Bana kıvırcığım demesini istiyordum.. ben onu istiyordum. "Abla?" Dedim acıyla çıkan hıçkırıklarımın arasında. Gelmemişmiydi yoksa hiç? Annemin öğrenmiş olduğunu öğrenip hiç gelmemişmiydi?