Głębia otchłani (sevmione) ZAKOŃCZONE

Rozdział IX Ustawa

Ten rozdział powstawał w bólach. za chwilę dowiecie się, dlaczego.

I znów siedział w jej gabinecie, jak przed laty. Chciałby móc powiedzieć, że pamiętał, jakby to było wczoraj. Ale to nie byłaby prawda. Wspomnienia zatarły się, pozostawiając tylko niewyraźne migawki obrazów i emocji. Uczuć dawno wyblakłych i pozbawionych świeżości oraz głębi.

Ale jednak uczuć innych niż strach, nienawiść, zapamiętanie, niż determinacja i wściekłość.

Czegoś, co Severus Snape zostawił dawno za sobą: niedoczytany, niedokończony rozdział opowieści, której nikt nie napisał.

Piegowata twarz, rude włosy i zielona sukienka. Pod kolor soczystej barwy jej źrenic, które czasem jeszcze nawiedzały go w snach: te martwe, poszarzałe, zmatowiałe śmiercią i przerażaniem, z zastygłym w źrenicach krzykiem rozpaczy.

Dlaczego pomyślał teraz właśnie o niej? Dlaczego myślał o niej w każdym przełomowym momencie swojego życia?

‒ Masz zamiar z nią o tym rozmawiać, Severusie? - Minerwa pomachała plikiem kartek, trzeźwiąc go zupełnie z zamyślenia.

Machinalnie skinął głową.

‒ Bogowie... jeśli ta dziewczyna nie wyskoczy z okna już na samym wstępie... ‒ parsknęła nieprzyjemnym śmiechem.

Jak dobrze było słyszeć, że ktoś w ciebie wierzył...

‒ Nie rozumiem, o co ci chodzi Minerwo ‒ burknął.

Oczywiście, tak naprawdę, bardzo dokładnie zdawał sobie sprawę, o co starszej kobiecie chodziło.

Był gruboskórny, czasami wręcz grubiański. Idealny kandydat do poruszania tak delikatnych kwestii. Mógłby poprosić o pomoc Minerwę, jednak wiedział, że byłby to zbyteczny wysiłek, bo czarownica zaraz sama mu ją zaoferuje.

Poza tym podjął już decyzję: zrobi to sam i jeśli coś spieprzy, pójdzie to na jego rachunek.

‒ Chyba to ja powinnam z nią porozmawiać ‒ wedle jego przypuszczeń, McGonagall przeszła do ataku.

‒ Wybacz mi, Minerwo, ale jestem już dużym chłopcem ‒ powiedział, uśmiechając się paskudnie.

‒ Egocentryk ‒ sarknęła. ‒ Mi nie chodzi teraz o ciebie, tylko te biedna dziewczynę.

‒ Dokładnie wiem, Minerwo, o kogo ci chodzi i zapewniam cię: nie zjem twojej najcenniejszej wychowanki.

‒Tylko byś spróbował!

‒Panna Granger jest dorosła, nie potrzebuje matki, którą ją uświadomi. Musimy ustalić między sobą sprawy, jak mąż z żoną ‒ skrzywił się wymawiając ostatnie słowa. ‒ Skoro jesteś taka chętna, Minerwo, żeby mnie wyręczać, możesz wyręczyć mnie także i w tym ‒ postukał wymownie palcem w leżący na biurku kontrakt.

Kobieta prychnęła.

‒ Bądź chociaż delikatny.

‒ Minerwo, mówisz jakbyś mnie nie znała ‒ zadrwił.

‒Właśnie cię znam ‒ powiedziała, grożąc mu palcem, jak uczniakowi. ‒ I dlatego się martwię.

‒ Nie skrzywdzę jej, Minerwo ‒ wypluł z siebie ponurym, zduszony głosem.

‒ Ty lepiej nie skrzywdź przy okazji siebie, Severusie.

***

Położył przed nią plik pergaminowych kartek, ten sam, który pokazywał niedawno Minerwie. O ile sam akt małżeństwa już widziała, o tyle nie był pewien, czy czytał dotychczas cała ustawę. Gdy Granger bez słowa pochyliła się nad swoją kopią, on po raz setny studiował własną.