Głębia otchłani (sevmione) ZAKOŃCZONE

Rozdział XVII Rezerwacja

Spakowali się szybko. Właściwie, to on ich spakował, bo Granger nadal nie mogła używać różdżki. To nie byłoby rozsądne z wielu powodów.

Jej atak, brak złożonych dokumentów do Ministerstwa... Merlin mu świadkiem, że chciał to zrobić w dniu ślubu, ale nie było jak udać się do urzędu. Wszystko zostało ukartowane.

Przyglądał się więc przez moment, jak dziewczyna próbuje jedną ręka poskładać ubrania w idealną kostkę, po czym po prostu, bez słowa, zrobił to za nią.

Wyglądała na zażenowaną i... złą? Nie wiedział czemu.

Przecież chciał, cholera dobrze.

Wyszli z Hogwartu o wpół do dziewiątej, w milczeniu przeszli przez Błonia, opuścili teren szkoły.

‒ Złap mnie za ramię ‒ polecił szorstko, zupełnie z resztą niepotrzebnie, bo dziewczyna dokładnie wiedział, co powinna zrobić.

Jednak teraz, po minionej nocy, po cholernym ślubie i wszystkich związanych z nim implikacjach wszystko stało się dwakroć tak niezręczne i instrumentalne.

Spojrzał na nią, napotykając jej dziwny, nieco przestraszony wzrok.

Zmełł przekleństwo, po czym teleportował ich na dworzec.

Znów kolejny spektakl. Kolejna farsa.

Zatrzymali się przed wejściem na Kings Cross, odszedł z nią na bok, w cień muru.

‒ Granger?

Spojrzała na niego.

‒ Mam dość ‒ wyszeptała. ‒ Mam po prostu tego cholernie dość. Czy nie mogą chociaż zostawić nas w spokoju?

Skinął głową.

‒ Nie mogę nic zrobić, Granger ‒ wyszeptał pochylając się w jej stronę tak, by nikt wokół nie dosłyszał o czym mówi. ‒ Ale mam związane ręce, rozumiesz?

Pokiwała. Poczuł, jak jej włosy łaskoczą go po policzku. Odchylił się i spojrzał jej w oczy.

Westchnęła.

‒ Mamy pojechać pierwszą klasą, ku uciesze Ministerstwa, dać sobie zrobić zdjęcia i zachowywać się na tyle przekonywająco, żeby Voldemort uznał, że odwaliliśmy dobrą robotę i opinia publiczna uwierzy w naszą bajkową historię?

‒ Mniej więcej tak ‒ przyznał kwaśno.

Przymknęła oczy. Oparła się o ścianę. Przyglądał się jak uchyla powieki. Czuł się, jakby naruszał jej prywatność.

‒ Poszłabym spać ‒ wyznała. ‒ Ale tak naprawdę, bez strachu i częstych pobudek.

Nie skomentował.

Ruszyli przejściem w stronę peronów.

‒ Zauważyłam, że ty też nie sypiasz ‒ wypaliła.

Spojrzał na nią niechętnie.

‒ Musisz cały czas mielić ozorem?

‒ Robię tak, gdy się denerwuję v powiedziała.

‒ Czyżbyś denerwowała się przez całe sześc lat nauki, na każdej lekcji, podczas przerw i posiłków? ‒ zapytał.

Katem oka dostrzegł, jak odwraca się ku niemu, unosząc brwi.

‒ Masz aż tak bogate wspomnienia dotyczące mojej osoby?

‒ Twój irytująco wysoki głos towarzyszył pi podczas każdego lunchu, podczas każdego dyżuru na korytarzu oraz podczas wielu szlabanów. Byłaś szczególnie irytującym okazem.