“ហឹក...លែ...អឹក” សម្លេងក្ងួរៗរកអង្វរឲ្យរាងក្រាសដោះលែងខ្លួនពេលនេះគេពិតជាឈឺបាច់ខ្លាំងណាស់ ជុងហ្គុកគេនៅតែធ្វើចលនាត្រង់កន្លែងសម្ងាត់ម្តងហើយម្តងទៀតមិនឈប់។
“មើលទៅឯងដូចជាពេញចិត្តដល់ហើយ បើអញ្ចឹងប្តូរយកអាផ្សេងទៀតតើល្អទេ?” ជុងហ្គុក ក៏ដករបស់នោះចេញពីខ្លួនថេយ៉ុងទើបប្តូរអាផ្សេងយកមកជំនួសម្តងថេយ៉ុងគ្រាន់តែនាយដកចេញភ្លាម គេក៏ដកដង្ហើមខូសៗព្រោះតែហត់និងមានអារម្មណ៍ថាថប់យ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងពោះឈឺផ្សាខ្លាំងតែម្តង។
“អឹម...បងជុងសុំអង្វរកុំធ្វើវាទៀតអី..ហឹក...ខ្ញុំខ្លាចហើយ” ជុងហ្គុក ដោះរង្វង់នោះចេញពីមាត់របស់ថេយ៉ុងទើបគេមានសេរីភាពនិយាយអង្វររាងក្រាសបាននៅក្នុងពេលនេះ។
“បើយើងឈប់ពេលនេះដូចជាមិនសប្បាយទៀតទេ ចាំយើងលេងឲ្យអស់ចិត្តបន្តិចសិនចាំយើងឈប់” ការនិយាយស្តីព្រមទាំងទឹកមុខនិងកាយវិការរបស់នាយប្រៀបដូចជាមនុស្សរោគចិត្តម្នាក់ដែលចូលចិត្ត មើលឃើញពីភាពទុកវេទនារបស់មនុស្សម្នាក់ទៀតក្រៅពីខ្លួន។
“អា៎..ឈឺណាស់...ហឹក..យកវាចេញទៅ” ម្តងទៀតហើយមិនដឹងថាជុងហ្គុកដាក់អ្វីចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់គេទៀតទេបានជាថេយ៉ុងស្រែកឈឺស្ទើរស្លាប់ស្ទើររស់បែបនេះ ម្តងនេះរបស់នោះវាធំជាងលើកមុនទៅទៀតរឹងហើយថែមទាំងជ្រៅទៀតផងបើសិនជាគេមិនបានស្រែកថាមិនបានឈឺវាដូចជាចម្លែកពេកហើយសម្រាប់ស្បែកសរទន់រលោងដូចគ្នាទៅប៉ះនិងរបស់រឹងដូចឈើបែបនេះ។
“ឈឺណាស់ត្រូវទេ? បើឈឺគឺល្អហើយព្រោះយើងចង់ឃើញឯងវេទនាបែបនេះជារៀងរហូត” ជុងហ្គុក
“ហឹក...បានហើយ..អាស៎...ឈឺ..ហឹកឈប់ទៅ”
ដៃរបស់រាងតូចខ្ញាំច្រវ៉ាក់ដែលជាប់ចំណងនោះមួយទំហឹងដើម្បីទប់ទល់និងភាពឈឺចាប់ត្រង់កន្លែងសំខាន់របស់គេដែលជុងហ្គុកកំពុងតែធ្វើចលនានោះ
“យើងមិនទាន់ពេញចិត្តនោះទេ” ជុងហ្គុក នៅតែបន្តចលនាដៃរបស់នាយព្រមទាំងបន្ថែមល្បឿនលើសដើមនាយញញឹមពេញចិត្តនៅពេលដែលឃើញពីភាពឈឺចាប់ទឹកភ្នែកស្រស់ចុះមកទាំងក្តីវេទនាសុំការអង្វរស្រែកយំប្រៀបដូចជាមនុស្សជិតស្លាប់
