Babysitting The Ceo Son (COMPLETED)

Chapter 32

GRAYCIE'S phone is off. Hindi ko talaga siya ma-contact, iuuwi ko muna si Zamiel bago ko siya hanapin. Ito siguro yung isang dahilan kung bakit ayaw niyang umuwi sa kanila. I'm worried about her.

"Did ugly Graycie call you back?" Zamiel asked.

"Not yet. Iuuwi muna kita then I will find her. Tinungo niya lang ang ulo niya. He heard everything.

"Sana okay lang siya. She's crying dad! That stupid ugly old lady!" Sabi niya.

"Don't be like that son. Nanay pa din siya ki Graycie." Naka busangot ang mukha niyang hunarap sakin.

"Ang sama niya kasi. Si mom ay hindi ganyan sakin! She loves me so much!" Galit talaga siya.

"All people are not the same. Hindi din natin mababago ang ugali ng tao. Don't talk like that, is not good." Hindi siya kumbinsado sa sinabi ko.

"Hindi ka ba galit dad?! Pinahiya niya si Graycie sa harap nating lahat!" Mas galit pa nga siya kaysa sakin

"I'm mad but wala naman tayong magagawa dahil nangyari na. I will find her, so don't worry." Sabi ko pa.

"I-I'm not worried!" Napa-iling nalang ako.

Nag drive na ako pauwi sa mansion. Naka-abang na doon si Manang Cynthia. Itinigil ko ang kotse at bumaba. I opened the door and lumabas na si Zamiel sa kotse.

"Kayo muna bahala kay Zamiel. Hahanapin ko lang muna si Graycie. Behave son." I went back to my car and left.

I tried to call her and It's ringing now but she's not answering it. Binuksan ko yung location ng phone ko. I'm lucky because her location is on. Nasa Park siya. Agad kong pinuntahan ang location niya. I know she wants to be alone but I'm worried. Hindi din maganda ang wisyo niya. Nag park ako sa gilid. Hinanap ko siya sa Park habang tinitingnan ang location sa cellphone ko.

Inisa isa ko ang mga lugar. It's dark now. My eyesight is not good when it's dark. Ang tanging ilaw lang ay ang mga bench sa Park. Pinanliit ko ang mga mata ko ng makita ko ang isang pamilyar na bulto. I looked at my phone. Siya yon.

"I found you." Umangat ang tingin niya sa'kin. Her eyes is swollen and  red cause of crying.

"W-What are y-you doing h-here? I w-want t-to be alone.. uuwi din ako, iwan mo na ko." I bend my knee para pumantay sa kanya.

"I'm worried about you. Madilim at mag isa ka lang dito. Hindi din ligtas para sayo ang tumambay dito." She's not answer me. "Let's go home, Graycie." I added.

"You heard it all, right? N-Now y-you know that I--" I hugged her.

"Let's not talk about that. Nasasaktan ka lang kapag i-o open up mo yan. Umiyak ka lang, nakaka tanggal yon ng sakit." Hinagod ko ang likod niya to comfort her.

"S-She's unbelievable! I-I'm her daughter too! Ang unfair niya, I hate her so much! She's giving me a hard t-time! Always! All of my life! Naging mabuti akong anak sa kanya! May feelings din naman ako! It hurts!" She's started to cry again. Ang tagal na niya sigurong tinatago to. Humigpit ang hawak niya sa damit ko.

"I'm here.. don't think too much. Iiyak mo lang yan." Para siyang bata umiiyak ngayon. Ngayon ko lang siyang nakitang ganito. Now, I'm not gonna let this happen again.

Cut! End of chapter 32. Kindly leave a comment and vote. Happy reading.