Oglądała go tańczącego każdej nocy, znając każdy jego ruch. Jedyna rzecz, o której nie wiedziała, to taka, że on o tym wiedział.
Opowieść o miłości do samego siebie i samozniszczeniu.
Original Author: @stereoids
Cover: @feel_the_death
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
죽음
- Oszalałaś? – warknął Jimin, cofając się o krok i wypuszczając June z mocnego uścisku. – Masz życzenie śmierci?
Dopiero po kilku sekundach June wreszcie otworzyła oczy, które tak mocno zaciskała. Patrzyła na niego przez chwilę, czyste oszołomienie wyraźnie wpełzło na jej blade rysy. Co się właśnie stało? Jakim cudem ona wciąż stoi na nogach? Mogłaby przysiąc, że widziała jasne światła nadchodzące tuż za nią.
Czy ona nie żyje?
- J-ja... - wyjąkała June, jej uszy, które kiedyś były wypełnione melodią, teraz nagle wypełnia cisza.
- Czy zdajesz sobie sprawę, że mogłaś umrzeć zaledwie kilka sekund temu? – zapytał, ale wyglądało na to, że June nie rozumiała języka, którym mówił. Wciąż przywołując wspomnienia głębokim waniliowym zapachem jego kołnierzyka, June spojrzała na niego, starając się z całych sił nie rozpłakać.
Nie wiedząc, jak się wtedy czuła, zdanie Jimina powtarzało się z tyłu głowy June jak zdarta płyta.
Mogłam umrzeć, toczyło się wciąż i wciąż, co wydawało się wiecznością, ale ona nie wiedziała, czy tego właśnie sobie życzyła. Rzecz w tym, że gdyby ten pociąg przyjechał minutę wcześniej, a Jimin przyszedłby minutę później, zostałaby rzucona w zapomnienie, ale coś w jej wnętrzu wcale jej nie przeszkadzało, a to przerażało ją najbardziej.
Nawet nie zauważając, zaczęła płakać, nie mogąc się powstrzymać, gdy Jimin objął ją ręką, przyciągając bliżej i mocno trzymając, nie mówiąc ani słowa. Nie musiał mówić, ponieważ June nie musiała słyszeć, jak mówi, że jej działania były szalone, że przez minutę niezdarności omal się nie zabiła. A przynajmniej tak myślał.
Ale teraz, w końcu widząc, że było w niej coś innego, coś więcej niż tylko dziewczyna, która obserwuje go tańczącego każdej nocy, stał się bardziej zaciekawiony, chcąc wiedzieć, co kryje się w jej delikatnej posturze.
- Chodź – powiedział, otwierając nad nią parasol, całkowicie ignorując fakt, że oboje byli już przemoczeni. – Zabiorę cię w ciepłe miejsce.
