My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 41

Το ξυπνητήρι μου χτυπάει ξανά και ξεφυσαω ενοχλημένη πριν το κλείσω και σηκωθώ όρθια από το κρεβάτι μου.

Μόλις ξεκινάω να προχωράω προς το μπάνιο σκοντάφτω πάνω σε κάτι, ή μάλλον κάποιον, και προσπαθώ να κρατήσω την ισορροπία μου.

"Αου!" Ακούω τον Άρη να λέει και γυρνάω να τον κοιτάξω στο πάτωμα, "Αυτό πόνεσε." Διπλώνετε στα δύο και σμιγω τα φρύδια μου.

"Κοιμήθηκες εδώ;" Τον ρωτάω περίεργα καθώς προσπαθεί να σηκωθεί όρθιος.

"Σαν πως σου φαίνεται;"

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και του γυρνάω ξανά την πλάτη πριν μπω στο μπάνιο.

Αλλάζω τα ρούχα μου και φοράω ένα ξεβαμμενο τζιν μαζί με μια κοντή, μαύρη φούτερ. Όταν ξανά μπαίνω στο δωμάτιο μου ο Άρης αλλάζει την μπλούζα του και αφού την κατεβάσει από τους ώμους του με κοιτάει.

"Όταν είσαι έτοιμος θα φύγουμε."

[...]

"Θα μου πεις επιτέλους τι τρέχει με τον Άρη; Γιατί ήρθατε μαζί σήμερα;" Η Έλλη ψιθυρίζει δίπλα μου την ώρα του μαθήματος.

Κοιτάω στιγμιαία στα πιο πίσω θρανία όπου κάθεται ο Άρης με τον Μάρκο, "Ήρθε χθες στο σπίτι μου." Ξεκινάω να λέω και κάθομαι καλύτερα στην θέση μου.

"Δεν ξέρω τι στο διάολο συνέβη, πάντως ξαφνικά κάποιος από έξω άρχισε να πυροβολεί και χτύπησε τον Άρη. Πήγαμε στο νοσοκομείο και αυτό, τα άλλα τα ξέρεις." Της απαντάω συνοπτικά καθώς σημειώνω από τον πίνακα.

Με κοιτάει ξαφνιασμένη, "Παρόλα αυτά εσύ δεν πρέπει να αγνοείς τον Μάρκο." Της λέω και αφήνει μία ανάσα.

"Εύα ειλικρινά δεν ξέρω, ήξερε τα πάντα και δεν μας είπε τίποτα. Ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να κρύβουν;" Λέει και τρίβει τα χέρια της.

"Είναι δικιά σου η επιλογή, αλλά εγώ πιστεύω ότι δεν αξίζει να πληρώσει ο Μάρκος για την ανωριμότητα του Άρη." Την συμβουλεύω και εκείνη την ώρα το κουδούνι χτυπάει, δείχνοντας την λήξη του μαθήματος.

Όταν σηκώνομαι όρθια, παρατηρώ τον Άρη λίγο πιο πίσω μου να με κοιτάει έντονα και όταν σηκώνεται από την θέση του καταλαβαίνω ότι πρόκειται να μου πει κάτι.

Παρολα αυτά είπα στην Έλλη ότι βιάζομαι, ξέροντας βέβαια ότι ο Άρης θα με ακολουθούσε κι εκείνη θα έμενε με τον Μάρκο.

"Εύα!" Ο Άρης φωνάζει από πίσω μου, "Εύα, περίμενε!" Συνεχίζει καθώς κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες.

Όταν βγαίνω στο προαύλιο και το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο αυτοκίνητο του μπαμπά μου με τραβάει από το χέρι για να τον κοιτάξω.

"Γαμώτο σε φωνάζω τόσην ώρα, γυρνά λίγο." Μου λέει ενοχλημένος και προσπαθώ να τραβήξω το χέρι μου από το δικό του.

"Δεν μπορείς να με αγνοείς για πάντα." Ξανά λέει και ξεφυσαω.

"Άρη με περιμένει ο μπαμπάς μου άσε με να φύγω. Θα μας δει μαζί και θα έχουμε θέματα." Του απαντάω.

"Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει αν μας δει μαζί ή όχι. Τι άλλαξε από χθες που ήμασταν μαζί; Πόσες φορές πρέπει να σου εξηγήσω ότι λυπάμαι για ότι έγινε;" Ρωτάει κουνώντας τα χέρια του.

"Χθες ήρθες σπίτι μου με την δικαιολογία ότι είχες προβλήματα. Και επειδή σε βοήθησα δεν σημαίνει ότι όλα έφτιαξαν Άρη! Τίποτα δεν έφτιαξε και δεν πρόκειται να φτιάξει! Τώρα άσε με να φύγω επιτέλους." Του φωνάζω και τραβιέμαι από το κράτημα του.

Κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητο του μπαμπά μου και ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού για να μπω μέσα.

Αφήνω την τσάντα στα πόδια μου και αφήνω μια ανάσα κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

"Αυτός είναι ο ξακουστός Άρης;"

"Αχ μπαμπά σταματά, εντάξει; Δεν έχω όρεξη." Του απαντάω σταυρώνοντας τα χέρια μου.

Καθώς οδηγάει, κοιτάω έξω από το παράθυρο και για μια στιγμή νιώθω τύψεις για τον Άρη. Εδώ και σχεδόν έναν μήνα προσπαθεί να φτιάξει ότι χάλασε κι εγώ απλά...

Όχι. Του αξίζει. Έπαιξε μαζί σου.

"Εύα." Επαναλαμβάνει ο μπαμπάς μου μια γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Μίλησα με τους καθηγητές σου σήμερα, είπαν έπεσε η επίδοση σου." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα, "Φρόντισε να το διορθώσεις. Είναι μια τελευταία χρόνια, μην αφήνεις τέτοια άτομα να σε ρίχνουν." Συνεχίζει και γνέφω αργά.

"Καλά."

_______________

Γειαα

Ελπίζω να είστε όλοι καλά,

Λοιπόν κεφάλαιο μετά από αρκετό καιρό.

Τι έχετε να πείτε για το ότι η Εύα συνεχίζει να αποφεύγει τον Άρη;

Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια;

Λογικά το επόμενο θα ανέβει αύριο <3

Τα λέμε❤️