My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 71

1 μήνας μετά,

Βγαίνω από το μαγαζί μαζί με την Έλλη και την βλέπω που χαμογελάει κρατώντας ένα μπλε φορμακι που μόλις αγοράσαμε για το μωρό και γελάω.

"Είναι τόσο μικρό." Λέει κοιτώντας το.

"Μμμ." Κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας διώχνοντας μερικές τούφες από τα μαλλιά μου μακριά από το πρόσωπο μου.

"Ναι αλλά δεν μου είπες την αντίδραση του Άρη όταν μάθατε το φύλο." Θυμάται ξαφνικά και γελάω.

"Έκανε στην κυριολεξία πάρτυ." Λέω κουνώντας τα χέρια μου και γελάει.

"Αχ θεέ μου θα έχουμε έναν μίνι Άρη." Καλύπτει το πρόσωπο της γελώντας.

"Ναι." Κάνω μια παύση, "Αν μοιάσει στον Άρη και έχει και τα νεύρα του μεγαλώνοντας δεν θα αντέξω, αλήθεια σου λέω." Γελάω και στριφογυρίζει τα μάτια της.

"Ναι λες και τα δικά σου νεύρα είναι καλύτερα." Σχολιάζει ειρωνικά και σμιγω τα φρύδια μου.

"Υπονοείς κάτι;" Σταυρώνω τα χέρια μου.

"Εγώ; Όχι καλέ, απλά το ότι τα νεύρα σου είναι γενικά χάλια. Κυρίως όταν παίζαμε αγώνας— Ω θεέ μου τι άκουγαν οι διαιτητές από εσένα." Μου θυμίζει και γελάω.

"Καλά εντάξει..." Λέω νικημένη καθώς συνεχίζουμε να περπατάμε.

[...]

"Κοίτα τι μικρό που είναι!" Δείχνω στον Άρη και γελάει κρατώντας ένα άσπρο μπλουζάκι.

"Αυτά είναι ωραία για να κρύβουν τον ήλιο." Γελάει και ξαπλώνει πίσω στο κρεβάτι βάζοντας το μπλουζάκι στο πρόσωπο του.

Γελάω στηρίζοντας το χέρι μου δίπλα του και παίρνω το μπλουζάκι κάνοντας τον να με κοιτάξει.

Πλησιάζω το πρόσωπο μου στο δικό του και όταν πάει να με φιλήσει κάνω πίσω χαμογελώντας στραβά.

"Έι." Παραπονιέται και στηρίζετε στα χέρια του, "Αυτό ήταν κακό." Λέει σαν μικρό παιδί και γελάω πριν σηκωθώ όρθια.

"Καλά Εύα, θα το θυμάμαι αυτό." Μουρμουριζει πριν κλείσει τα μάτια του και στριφογυρίζω τα μάτια μου γελώντας.

"Θεέ μου από ποτέ έγινες τόσο γκρινιάρης;" Αναρωτιέμαι και τον βλέπω από τον καθρέφτη που ανοίγει τα μάτια του να με κοιτάξει.

"Και γκρινιάρης;" Ρωτάει καθώς βγάζω την μπλούζα μου και γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Αχα." Συμφωνώ κουνώντας το κεφάλι μου πριν φορέσω μια άλλη μπλούζα.

"Τότε θα φάω μόνος μου το παγωτό που έφερα." Τον ακούω να λέει πριν τον ξανά κοιτάξω και δω πως έχει σηκωθεί και στέκεται στην πόρτα.

"Έφερες παγωτό;" Τον ρωτάω και γνέφει γελώντας.

"Οικογενειακό, σοκολάτα βανίλια." Λέει και χαμογελάω, "Αλλά θα το φάω μόνος μου από ότι φαίνεται." Ανασηκώνει τους ώμους του και φεύγει στον διάδρομο.

Δεν περνάει πολύ ώρα μέχρι να τον ακολουθήσω μέχρι την κουζίνα. Γελάει κοιτώντας με καθώς κρατάει το παγωτό στα χέρια του και γέρνω το κεφάλι μου.

Παίρνω ένα κουτάλι στο χέρι μου και όταν τον πλησιάζω σηκώνει ψηλά ώστε να μην το φτάνω.

"Ελα ρε Άρη..." Παραπονιέμαι και γελάει, "Δεν με λυπάσαι;"

Γελάει ξανά και τελικά κατεβάζει το παγωτό και το απλώνει μπροστά μου. Χαμογελάω και καθώς τρώω νιώθω το βλέμμα μου πάνω του.

"Άντε φάε και εσύ... γκρινιάρη." Του λέω και απλώνω το κουτάλι μου μπροστά στο στόμα του ενώ βάζω το άλλο χέρι μου από κάτω για να μην τον λερωσω.

"Α να 'σαι καλά." Γνέφει και κρατάει το κεφάλι μου όταν ανοίγει το ντουλάπι από πίσω μου.

Γυρνάω να τον κοιτάξω καθώς πίνει νερό όσο εγώ κρατάω ακόμα στα χέρια μου το παγωτό.

Ξαφνικά σκύβει μπροστά μου και βάζει τα χέρια του στην κοιλιά μου, την φιλάει και του χαμογελάω αν και δεν με βλέπει.

"Έλα χαζόμπαμπά σήκω πάνω τώρα." Γελάει λίγη ώρα αργότερα και με κοιτάει πριν σηκωθεί όρθιος μπροστά μου, χωρίς να πάρει όμως τα χέρια του από πάνω μου.

Πάει να πει κάτι αλλά σταματάει όταν και οι δύο νιώθουμε το ίδιο πράγμα. Με κοιτάει ξαφνιασμένος.

"Το ένιωσες και εσύ αυτό έτσι;" Σμίγει τα φρύδια του πριν σκύψει ξανά.

"Το ότι κλώτσησε το μωρό; Ναι, σίγουρα το ένιωσα." Λέω και γελάω.

_______

Γειαα

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Λοιπόν ο Άρης και η Εύα περιμένουν αγοράκι😍

Επίσης ξέρω ότι το κεφάλαιο σήμερα ήταν λίγο μικρό αλλά το επόμενο θα είναι πιο μεγάλο <3

Τι λέτε να γίνει μετά;

Τα λέμε❤️