My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 64

Δύο βδομάδες μετά,

"Εύα σοβαρα τώρα δεν έχεις μιλήσει με τον Άρη;" Ρωτάει η Έλλη ξαφνιασμένη και κουναω αρνητικά το κεφάλι μου.

"Όχι."

"Ρε Εύα... Γιατί; Τι έγινε αυτή τη φορά;" Ρωτάει και αφήνω μια ανάσα.

"Μου λέει ψέματα Έλλη, αυτό έγινε." Κάθομαι στο κρεβάτι μου, "Μου κρύβει πράγματα και δεν ξέρω τι να πιστέψω πλέον." Συνεχίζω και εκείνη κουνάει την καρέκλα του γραφείου μου με το πόδι της.

"Μπορεί να θέλει να σου κάνει κάποια έκπληξη..." Μαντεύει και την κοιτάω ειρωνικά.

"Ναι, μου ετοιμάζει μια έκπληξη που ξαφνικά θα μπω στο σπίτι του και θα τον δω να πηδιεται με άλλη." Της λέω και γουρλώνει τα μάτια της.

"Ρε Εύα μην είσαι τόσο απαισιόδοξη!" Μου λέει δυνατά.

"Μετά το στοίχημα, αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ τώρα." Της απαντάω και ξεφυσάει.

"Και εκείνος δεν προσπάθησε να σου μιλήσει καθόλου;" Ρωτάει μετά από λίγη ησυχία.

"Άκου, την τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν τότε που τους είχαμε συναντήσει έξω από το σπίτι σου. Με γυρνούσε σπίτι και μαλώσαμε κατά κάποιον τρόπο."

"Γιατί;" Ρωτάει και την κοιτάω.

"Πήγε να κάνει προσπέραση και θα τρακερναμε. Του φώναξα και μετά απλά έφυγα. Με πήρε τηλέφωνο μια δυο φορές και μετά σταμάτησε." Ολοκληρώνω και καλύπτει το πρόσωπο της.

"Θεέ μου, είστε και οι δύο τόσο εγωιστές που κανένας δεν κάνει καποια κίνηση για επικοινωνία." Λέει και σμιγω τα φρύδια μου.

"Δεν θα τον παρακαλάω." Ξεφυσαω και πάω να ανοίξω το κινητό μου αλλά σταματάω τις κινήσεις μου όταν αρχίζω και νιώθω περίεργα.

"Όλα οκευ;" Με ρωτάει ανήσυχα και πάω να της απαντήσω αλλά δεν προλαβαίνω.

Σηκώνομαι όρθια και σχεδόν τρέχω μέχρι το μπάνιο, γονατίζω μπροστά από την τουαλέτα και κρατάω τα μαλλιά μου πίσω.

Έρχεται η Έλλη από πίσω μου και μαζεύει καλύτερα τα μαλλιά μου πίσω.

"Εύα... Μήπως-" Πάει να πει και την διακόπτω αμέσως.

"Μην το πεις καν." Της λέω γρήγορα πριν αφήσω μια ανάσα.

Σηκώνομαι όρθια και πλένω το πρόσωπο μου πριν γυρίσω να την κοιτάξω, "Πόσες βδομάδες έχεις καθυστέρηση;" Σταυρώνει τα χέρια της.