My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 14

2 μέρες μετά

Κρατάω την τσάντα στον ώμο μου και προχωραω προς το μέρος που είναι ο Άρης.

"Θέλω να μιλήσουμε." Του λέω και γυρνάει να με κοιτάξει, εγώ κοιτάω στιγμιαία την Μόλλυ δίπλα του και μετά ξανά αυτόν.

"Τι έγινε;" Σταυρώνει τα χέρια του και ρολαρω τα μάτια μου.

"Όχι εδώ." Του λέω και τον τραβάω πίσω από κάτι σκάλες. "Τι είμαστε;" Τον ρωτάω.

"Τι εννοείς τι είμαστε;" Γελάει και στηρίζεται στα κάγκελα δίπλα μας.

"Εννοώ τι είμαστε. Φίλοι; Γνωστοί;" Του εξηγώ και ξανά γελάει.

"Δεν ξέρω, γνωστοί." Ανασηκώνει τους ώμους του και τον κοιτάω ειρωνικά.

"Γνωστοί; Τότε για εξήγησε μου το γεγονός ότι μέρα παρά μέρα βρίσκεσαι στο σπίτι μου. Και γιατί με φιλάς όποτε θες αφού είμαστε γνωστοί;" Σταυρώνω τα χέρια μου.

"Α, κατάλαβα που το πας. Κοίτα Εύα, είσαι καλό κορίτσι, είσαι κι όμορφη, αλλά εγώ έτσι κάνω. Δεν κάνω σχέσεις, φιλιεμαι με όποια θέλω οπότε μην με παρεξηγεις." Λέει και γνέφω δαγκώνοντας τα χείλια μου.

"Ωραία, τότε και εγώ θα ξεκαθαρίσω την θέση μου και θα σου πω ότι δεν έχεις το δικαίωμα να με φιλάς όποτε θες. Ευχαριστώ." Του λέω πριν γυρίσω την πλάτη μου και ανέβω πάνω στην τάξη μας ξανά.

Αφήνω την τσάντα μου στο πάτωμα και η Έλλη σταματάει να μιλάει με τον Μάρκο για να με κοιτάξει.

"Όλα οκευ; Τι έγινε;" Με ρωτάει και γυρνάω να την κοιτάξω.

"Θα σου εξηγήσω μετά." Της λέω και με κοιτάει περίεργα. "Δεν μπορώ να σου πω τώρα." Κάνω νόημα για τον Μάρκο πίσω μας και γνέφει αμέσως.

[...]

Κοιτάω έξω από το παράθυρο στο δωμάτιο μου και ο κρύος αέρας χτυπάει το πρόσωπο μου.

Ξαφνικά ακούω κάτι από κάτω και σκύβω το κεφάλι μου για να δω τον Άρη να με κοιτάει ήδη.

Φυσικά.

Σκαρφαλώνει πάνω στο παράθυρο και πλέον τα μάτια μας είναι στην ίδια ευθεία. Χαμογελάει αλαζονικά, περιμένοντας να κάνω στην άκρη για να μπει.

"Θα με κοιτάς για πολύ;" Γελάει και στηρίζω το κεφάλι μου στα χέρια μου χωρίς να λέω τίποτα. "Μπορώ να περάσω;" Ρωτάει και κοιτάει στιγμιαία πίσω του.

"Όχι. Δεν υπάρχει λόγος." Χαμογελάω.

"Ω έλα τώρα Εύα. Μην κάνεις έτσι." Ξεφυσάει ενοχλημένος.