Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες, μιας και το κουδούνι χτυπούσε ασταμάτητα, αλλά μόλις άνοιξα την πόρτα είδα κάποιον που δεν περίμενα να δω.
"Άρη;" Λέω ξαφνιασμένη και αυτός απλά μπαίνει μέσα.
"Είσαι μόνη;" Γυρνάει να με κοιτάξει και εγώ κλείνω την πόρτα. "Θέλω να πω δεν είναι ο body guard σου εδώ." Γελάει και σηκώνω το φρύδι μου ειρωνικά.
"Αν μιλούσες πιο ξεκάθαρα θα το εκτιμούσα." Του λέω και ρολάρει τα μάτια του.
"Δεν θα μου πεις να φύγω;" Κάθεται στον καναπέ και γυρνάει να με κοιτάξει.
"Γιατί να το κάνω αυτό;" Ρωτάω περίεργα.
Γιατί φέρεται έτσι;
"Ξέρω εγώ; Μπορεί να μου έχεις θυμώσει για χθες στο σχολείο ή απλά να μην είσαι στις καλές σου και να μην με θέλεις εδώ." Ανασηκώνει τους ώμους του.
"Ότι ναναι. Δεν σου κρατάω μούτρα ή τίποτα τέτοιο. Αλλά μιας και το είπες, θα ήταν καλή ιδέα να φύγεις. Δεν θέλω να σε δει εδώ ο αδελφός μου." Σταυρώνω τα χέρια μου μπροστά του.
"Μπα, θα κάτσω εδώ. Βαριέμαι να οδηγήσω μέχρι το σπίτι μου." Χαμογελάει και γελάω.
"Μένεις δυο στενά πιο πάνω. Δεν είναι μεγάλη απόσταση." Του λέω.
"Ω έλα τώρα. Και οι δύο ξέρουμε ότι δεν θες να φύγω, σου αρέσει η παρέα μου." Γελάει και ξαπλώνει το σώμα του πίσω.
"Μμ, όχι. Η παρέα σου είναι χρήσιμη μόνο όταν βαριέμαι." Του απάνταω με ένα χαμόγελο.
Ξαφνικά με τραβάει από το χέρι και πέφτω πάνω του. Στηρίζομαι στα χέρια μου και σηκώνω το βλέμμα μου να τον κοιτάξω αργά.
"Πολύ αστείο Άρη." Λέω και προσπαθώ να σηκωθώ αλλά με ξανά τραβάει πάνω του.
Μόνο που αυτή την φορά με κοιτάει στα μάτια και εγώ χάνομαι στα δικά του. Σηκώνει το χέρι του και μετακινεί μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου.
"Γιατί δεν μιλάς τώρα Εύα;" Σηκώνει το φρύδι του και χαμογελάει.
"Τι; Εγω-" Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω.
Πιάνει το πρόσωπο μου και το φέρνει κοντά στο δικό του. Με αποτέλεσμα να ενώσει τα χείλια μας...
Παρόλο το ότι ξαφνιάστηκα, ανταποκρίθηκα στο φιλί. Έσυρα τα χέρια μου στους ώμους του και τα ανέβασα γύρω από τον λαιμό του.
Αυτός γλίστρησε τα χέρια του στην μέση μου και μέσα από την μπλούζα μου. Πίεσε το σώμα μου πάνω στο δικό του και ένιωσα ένα συναίσθημα που με έκανε να ανοίξω ελάχιστα το στόμα μου, αφήνοντας τον έτσι να βαθύνει το φιλί.
VOCÊ ESTÁ LENDO
My anarchy
Ação"Ρε φίλε, την αγαπάς;" Με ρωτάει και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Όσο τίποτα άλλο." Του απάνταω και χαμογελάει. "Τότε γιατί κάθεσαι εδώ και κλαιγεσαι αντί να πας να την βρεις;" Λέει και κοιτάω τον ουρανό. "Γιατί αν την αγαπώ πρέπει να μείνω μακριά της...