My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 47

"Σίγουρα δεν θες τίποτα άλλο;" Γυρνάει να με κοιτάξει και κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.

Όταν καταλαβαίνω πως πλησιάζει η σειρά μας στο ταμείο η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά.

"Θα πληρώσω εγώ. Εσύ πάνε έξω να περιμένεις." Του λέω και με κοιτάει ξαφνιασμένος.

"Γιατί;" Γελάει και καταλαβαίνω πως είπα βλακεία.

"Γιατί εκεί που πάρκαρες κόβεις την στροφή... Επίσης κάποιος χτύπησε το αυτοκίνητο." Του λέω και γουρλώνει τα μάτια του.

"Μου κάνεις πλάκα..." Κοιτάει έξω από το μαγαζί, "Καλά, αυτά θα φτάνουν... Κοίτα μην χαθείς εδώ μέσα." Μου δίνει τα λεφτά που είχε έτοιμα και γελάω όταν τον βλέπω να προχωράει βιαστικά προς τα έξω.

Αφήνω μια ανάσα και βγάζω το κουτί με τα τεστ εγκυμοσύνης από την τσέπη μου και το αφήνω μαζί με τα υπόλοιπα ψώνια.

Η κοπέλα στο ταμείο με κοιτάει περίεργα καθώς περνάει τα πράγματα που θέλαμε και εγώ κρατάω το βλέμμα μου μακριά της βάζοντας τα σε σακούλες.

Αφού πληρώσω, βγαίνω έξω από το σούπερ μάρκετ και βάζω το τεστ εγκυμοσύνης ξανά στην τσέπη από το μπουφάν μου.

Όταν σηκώνω το βλέμμα μου βλέπω τον Άρη να περιμένει με το αυτοκίνητο μπροστά από την είσοδο και παίρνω μία ανάσα πριν μπω μέσα.

Γυρνάει να με κοιτάξει, "Κανένας δεν χτύπησε το αυτοκίνητο." Λέει και στρέφω το βλέμμα μου πάνω του, "Και ούτε ενοχλούσε εκεί που το παρκαρα." Προσθέτει σοβαρός και κρατάει το τιμόνι με το ένα του χέρι.

"Ίσως μπερδεύτηκα τότε." Του απαντάω και γυρνάω να κοιτάξω έξω από το παράθυρο.

Όμως εκείνος κράτησε το βλέμμα του για λίγη ακόμα ώρα πάνω μου πριν αρχίσει να οδηγάει.

[...]

Ο Άρης αφήνει τις σακούλες με τα ψώνια στην κουζίνα όσο εγώ βγάζω τα παπούτσια μου και τα αφήνω δίπλα από την πόρτα.

Ξαφνικά χωρίς να το περιμένω βρίσκομαι στον αέρα και πάνω στον ώμο του Άρη.

"Τι κάνεις;" Τον ρωτάω γελώντας καθώς ανεβαίνει τα σκαλιά και πηγαίνει προς το δωμάτιο του.

"Σε βοηθάω στο να περπατάς λιγότερο." Απαντάει και με αφήνει να πέσω πάνω στο κρεβάτι του.

Χαμογελάω όταν στηρίζει τα χέρια του πλάγια από το σώμα μου και πιέζει τα χείλια του στα δικά μου. Όμως τον σταματάω απότομα όταν πάει να ακουμπήσει το μπουφάν μου το οποίο δεν πρόλαβα ποτέ να βγάλω και απομακρύνεται κοιτώντας με περίεργα.