My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 60

Δύο βδομάδες μετά,

"Έτοιμη;" Με ρωτάει ο Τζακ αφήνοντας με να κρατήσω το χέρι του μια γνέφω.

Κρατάω τα μάτια μου κλειστά μέχρι να μου πει ότι μπήκαμε στο δωμάτιο. Όταν τα ανοίγω αργά έρχομαι αντιμέτωπη με τον Άρη ξαπλωμένο στο κρεβάτι έχοντας διάφορα καλώδια πάνω του.

"Υποθέτω θα θες να είσαι μόνη σου. Θα είμαι από έξω." Λέει ο Τζακ πριν βγει από το δωμάτιο και κλείσει την πόρτα πίσω του.

Νιώθω μερικά δάκρυα στα μάτια μου όσο τον κοιτάω και ένα περίεργο συναίσθημα.

"Μου έλειψες...και μου λείπεις ακόμα." Ψιθυρίζω πριν μπλέξω το χέρι μου με το δικό του.

"Μου λείπουν ακόμα και οι ηλίθιες πλάκες που έκανες." Συμπληρώνω και γελάω στο τέλος σκουπίζοντας τα μάτια μου.

"Πιστεύω ότι θα ξυπνήσεις, όπως όλοι δηλαδή, δεν είσαι κάποιος που θα τα παρατήσει τόσο εύκολα." Χαμογελάω αχνά.

"Δεν θα τελειώσουμε έτσι, σωστά;"

[...]

Και οι μέρες περνούσαν, εγώ πήρα εξιτήριο και συγκεντρώθηκα στις πανελλήνιες. Ο Άρης παρέμενε σε σταθερή κατάσταση, ήταν ακόμα σε κόμμα και όσο πιο πολλές μέρες περνούσαν τόσο πιο πολύ ανησυχούσαμε.

Σήμερα, έδωσα το τελευταίο μου μάθημα. Αυτή την στιγμή νιώθω τα χέρια μου να τρέμουν καθώς ο αδερφός μου οδηγεί μέχρι το νοσοκομείο.

"Αλήθεια σου λέω αν δεν ηρεμήσεις θα σταματήσω το αυτοκίνητο." Μου λέει συχνά και αφήνω μια ανάσα.

Είχαν περάσει ήδη δυόμιση μήνες που ο Άρης βρισκόταν σε κόμμα. Αν δεν ξυπνήσει, θα κλείσουν τα μηχανήματα που τον κρατούσαν ζωντανό.

Όταν φτάνουμε στο νοσοκομείο δεν τον περιμένω καν να παρκάρει, απλά βγαίνω από το αυτοκίνητο και τρέχω μέσα στο κτήριο αγνοώντας τον Μάριο που μου φώναζε.

"Τι έγινε;" Ρωτάω τον Μάρκο και τον Τζακ όταν φτάνω έξω από το δωμάτιο και γυρνάνε να με κοιτάξουν.

"Εύα; Τι κάνεις εδώ, εσύ δεν έγραφες;" Ο Μάρκος μου λέει με μια αμηχανία στην φωνή του.

"Ο Άρης;" Τους ρωτάω ενώ νιώθω πως από στιγμή σε στιγμή το σώμα μου θα με προδώσει και θα πέσω κάτω.

Όταν είδα τον Τζακ να απομακρύνει το βλέμμα του και να κοιτάει το πάτωμα κατάλαβα πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.

"Θα κλείσουν τα μηχανήματα." Μου απαντάει τελικά και σχεδόν παραπατάω.

"Και θα το αφήσετε έτσι; Δεν— δεν θα κάνετε τίποτα για αυτό;" Τους ρωτάω και ο Μάρκος παίρνει μια βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια του.

"Εύα... Ίσως είναι καλύτερα έτσι, ίσως πρέπει απλά να τον αφήσουμε..."

Αφήνω μια ανάσα τριγύρω πριν ανοίξω την πόρτα από το δωμάτιο του και μπω μέσα. Γονατίζω, ούτε καν κάθομαι, δίπλα από το κρεβάτι του νοσοκομείου και κρατάω το χέρι του μέσα στα δικά μου.

"Δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις, όμως Άρη πρέπει να ξυπνήσεις." Του λέω και η φωνή μου σπάει, "Έστω να δείξεις κάποια αντίδραση, το οτιδήποτε..."

"Φτάσαμε μέχρι εδώ. Υποσχεθηκες πως δεν θα με άφηνες..." Τον κοιτάω μέσα από την θολή όραση μου.

"Σε παρακαλώ, απλά κάνε κάτι. Είπες δεν θα με αφήσεις... Το υποσχεθηκες." Τον παρακαλάω κλαίγοντας χωρίς να είμαι σίγουρη πως με ακούει.

"Άρη αν φύγεις, σου το ορκίζομαι, δεν θα σου το συγχωρέσω ποτέ."

Περιμένω λίγη ώρα αλλά δεν αντιδράει καθόλου, περισσότερα δάκρυα κυλαν στα μάγουλα μου πριν σηκωθώ όρθια και χαμηλώσω το βλέμμα μου να τον κοιτάξω.

Δεν είμαι έτοιμη να του πω αντίο.

Πλησιάζω το πρόσωπο μου στο δικό του και για μια στιγμή όλα όσα ζήσαμε έρχονται ξανά στο μυαλό μου σαν μια ταινία.

Το πώς γνωριστήκαμε, το πώς άρχισε όλο αυτό, όλοι οι καυγάδες μας, οι στιγμές που περάσαμε μαζί και άλλα μικρά αλλά σημαντικά πράγματα.

Ακουμπάω ελαφρά τα χείλια μου κάνω στα δικά του πριν απομακρυνθώ. Πάω να απομακρύνω το χέρι μου από το δικό του αλλά κάτι με σταματάει.

Σφίγγει το χέρι μου στο δικό του, στέκομαι ακίνητη για λίγο πιστεύοντας ότι το φαντάστηκα. Αλλά όταν τον βλέπω να ανοίγει αργά τα μάτια μου ένα χαμόγελο δημιουργείται στο πρόσωπο μου.

"Ξύπνησες..." Του λέω με φωνή που τρέμει.

Χαμογελάει αχνά και αδύναμα,

"Αφού σου είπα, δεν σε αφήνω πριγκίπισσα."

________________

Γειαα

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Λοιπόν, δύο μήνες μετά...

Η Εύα τελείωσε τις εξετάσεις της.

Και ο Άρης ξύπνησε :))

Πιστεύετε θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα;

Τι λέτε να γίνει μετά;

Τα λέμε❤️