My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 12

Το βλέμμα του είναι γεμάτο με ειρωνία και σφιγγω τα χέρια μου τσατισμενη. Παρόλα αυτά αποφασίζω να μην ασχοληθώ άλλο μαζί του.

Γυρνάω να κοιτάξω την Έλλη η οποία κατεβαίνει τις σκάλες με τον Μάρκο.

"Θα μιλήσουμε! Τα λέμε."τον χαιρετάει πριν ξεκινήσουμε να περπατάμε μαζί.

"Μμ. Θα μιλήσετε."γελάω και με σκουνταει με τον ώμο της.

"Σκάσε! Λες και εσύ με τον Άρη δεν τα κάνετε αυτά."λέει όλο νόημα και ξεφυσαω.

"Εμ όχι. Δεν τα κάνουμε."απαντάω και γελάει.

"Αχα ότι πεις. Πάντως δεν είσαι και η καλύτερη στα ψέματα."λέει και στο τέλος γελάω και εγώ.

Λίγα λεπτά αργότερα αφού την αφήσω στο σπίτι της φτάνω κι εγώ στο δικό μου. Μπαίνω στην αυλή και κοιτάω τριγύρω πριν μπω μέσα.

Που ξέρω οτι δεν θα εμφανιστεί από το πουθενά ξανά;

Καθώς αφήνω τα κλειδιά μου και βγάζω τα παπούτσια μου δίπλα στην πόρτα βλέπω τα πανοφορια των γονιών μου κάτι που σημαίνει ότι έχουν επιστρέψει.

Ακούω ψιθύρους από την κουζίνα και κάθομαι από έξω να ακούσω.

"Ίσως θα έπρεπε πρώτα να της το πούμε; Μήπως έγινε κάποια παρεξήγηση;"ακούω την μαμά μου.

"Όχι. Με τα λόγια του Μάριου το αγόρι είναι επικίνδυνο κοντά στην Εύα. Θα το συνηθίσει άλλωστε. Ο Χρήστος είναι καλό παιδί."ακούω τον πατέρα μου.

Ο ποιος;

"Ο ποιος!;"λέω τις σκέψεις που δυνατά και γυρνάν να με κοιτάξουν.

"Α Εύα κορίτσι μου ήρθες. Από εδώ ο Χρήστος. Θα είναι εδώ να σε προσέχει όσο εμείς λείπουμε.."λέει ο πατέρας μου και χαμογελάω παράξενα.

"Να με προσέχει; Γιατί αυτό;"λέω αφού δώσω τα χέρια με τον Χρήστο.

Κοντά στα 20 με 25 φενεται. Ψηλός, ξανθός με γαλανά μάτια. Του πάει η στολή του αστυνόμου πάντως.

"Ο Μάριος μας είπε για τον...Άρη και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλό να έχουμε τα μέτρα μας."μου απαντάει η μαμά μου.

"Α εμ. Εντάξει υποθέτω."λέω.

*1 βδομάδα μετά*

Τρέχω ανχομενη σε όλο το σπίτι για να μαζέψω τα πράγματα μου για την προπόνηση που έχω μέχρι που πέφτω πάνω στον Χρήστο και σχεδόν στο πάτωμα.

"Πρόσεχε. Για που ετοιμάζεσαι να πας;"με ρωτάει.

"Προπόνηση."απαντάω βιαστικά.