Στεγνώνω τα μαλλιά μου με μια πετσέτα καθώς κατεβαίνω τις σκάλες. Πηγαίνω στο σαλόνι και κάθομαι πάνω στο μπράτσο του καναπέ δίπλα στον Μάριο και τον Χρήστο.
"Θα παραγγείλεις;" Ρωτάω τον αδερφό μου και γυρνάει να με κοιτάξει.
"Ρωτά την μαμά." Μου απαντάει και στρέφει ξανά το βλέμμα του στην τηλεόραση.
Στριφογυρίζω τα μάτια μου και πάω στην κουζίνα όπου βρίσκεται η μαμά μου.
"Θα έρθει η Έλλη σε λίγο, θα κοιμηθεί εδώ σήμερα." Στηρίζω τα χέρια μου στο τραπέζι από πίσω μου.
"Εντάξει." Μου απαντάει, "Θα παραγγείλω πίτσα να ξες." Την ενημερώνω και γυρνάει να με κοιτάξει.
"Έχει φαγητό στο ψυγείο ρε Εύα." Λέει και στριφογυρίζω τα μάτια μου παίρνοντας το κινητό μου στα χέρια μου.
"Δεν θα δώσω στην Έλλη το φαγητό από το μεσημέρι. Αν και αυτή θα έτρωγε τα πάντα αλλά τέλος πάντων." Απαντάω και πάω να βγω από την κουζίνα αλλά η φωνή της με σταματάει.
"Τσατισμενη φαίνεσαι. Έγινε κάτι;" Με ρωτάει και την ξανά κοιτάω.
"Καλά είμαι." Λέω και την κοιτάω στα μάτια, "Απλώς τσακώθηκα λίγο με τον Άρη." Συνεχίζω τελικά και σκουπίζει τα χέρια της με μια πετσέτα.
"Εύα...εσύ κι αυτός είστε δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, δεν θα μπορέσετε να είστε μαζί για πολύ. Σοβαρέψου και συγκεντρώσου σε πιο σημαντικά πράγματα." Μου απαντάει και σφίγγω τα χέρια μου.
"Αναρωτιέμαι γιατί σου είπα τι έχω, πάντα τα ίδια λες. Δεν βαρέθηκες;" Την ρωτάω ειρωνικά πριν ακούσω το κουδούνι της πόρτας.
Κουνάω το κεφάλι μου και αφήνω μια ανάσα πριν ανοίξω την πόρτα. Η Έλλη με κοιτάει κρατώντας την τσάντα του σχολείου της αλλά αμφιβάλλω αν έφερε τα βιβλία της.
"Πάμε πάνω." Της λέω γελώντας και ανεβαίνουμε τις σκάλες.
[...]
"Κοίτα, συμπαθώ τον Άρη αλλά είναι πολύ ηλίθιος τελευταία. Ας ξεκινήσουμε από αυτό που σου είπε σήμερα, τι στο διάολο." Κάθεται στην καρέκλα μου και την γυρνάει με τα πόδια της.
"Μπορεί και να μην το εννοούσε αλλά και πάλι το είπε." Συνεχίζει και καλύπτω το πρόσωπο μου.
"Φέρεται περίεργα, μου φαίνεται πολύ χαμένος ακόμα κι αν προσπαθεί να μου δείξει ότι προσέχει τι του λέω." Της απαντάω κοιτώντας έξω από το παράθυρο.
ESTÁS LEYENDO
My anarchy
Acción"Ρε φίλε, την αγαπάς;" Με ρωτάει και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Όσο τίποτα άλλο." Του απάνταω και χαμογελάει. "Τότε γιατί κάθεσαι εδώ και κλαιγεσαι αντί να πας να την βρεις;" Λέει και κοιτάω τον ουρανό. "Γιατί αν την αγαπώ πρέπει να μείνω μακριά της...