Ανοίγω τα μάτια μου μια σμιγω τα φρύδια μου γυρνώντας να κοιτάξω την καινή θέση δίπλα μου.
Στηρίζομαι στους αγκώνες μου ανήσυχα καθώς κοιτάω τριγύρω στο δωμάτιο του Άρη.
"Άρη;" Λέω δυνατά και περιμένω κάποια απάντηση αλλά δεν παίρνω καμία.
Σηκώνομαι όρθια και φοράω μια μπλούζα του που βρήκα στο πάτωμα μαζί με το σορτσάκι μου και βγήκα έξω από το δωμάτιο.
"Άρη;" Επαναλαμβάνω κοιτώντας τριγύρω στα δωμάτια.
Δεν τον βρίσκω πουθενά. Όταν μπαίνω στην κουζίνα το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο σώμα του και αφήνω μια ανάσα ανακούφισης που δεν ήξερα πως κρατάω.
Κάθεται μπροστά στο τραπέζι έχοντας το πρόσωπο του στα χέρια του πάνω στο τραπέζι.
Τον πλησιάζω αργά πριν σκύψω ελάχιστα και δω πως κοιμάται. Γελάω αχνά πριν τον σκουντηξω απαλά.
"Έι." Του ψιθυρίζω και το κινητό στα χέρια του αρχίζει να χτυπάει, "Έι ξυπνά, σε παίρνουν τηλέφωνο." Τον ξανά σκουνταω.
Ανοίγει τα μάτια του ξαφνιασμένος και κοιτάει εμένα πριν κοιτάξει το κινητό του.
Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στην οθόνη, Μαρία.
"Ναι." Απαντάει στην κλήση ενώ κρατάει τα μάτια του μισάνοιχτα πριν σηκωθεί όρθιος.
Σταυρώνω τα χέρια μου και κάνω ασυναίσθητα στην άκρη όταν πάει να βγει από το δωμάτιο.
Αφήνω μια ανάσα καθώς κοιτάω τριγύρω. Όταν επιστρέφει τρίβει τα μάτια του με τα χέρια μου και κάθεται ξανά στην θέση απέναντι μου.
"Ποιος ήταν;" Τον ρωτάω και σηκώνει το βλέμμα του πάνω μου.
"Ο Μάρκος..." Απαντάει μετά από λίγη ώρα και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
"Ότι πεις." Του λέω ειρωνικά και κάνω την κίνηση να φύγω αλλά σηκώνεται απότομα και με σταματάει κρατώντας το χέρι μου.
"Τι έγινε;" Με ρωτάει και αφήνω μια ανάσα ειρωνικά.
"Αλήθεια, σου φαίνομαι για χαζή; Κυριολεκτικά είδα ποιος σε πήρε τηλέφωνο και απλά ρώτησα για να δω τι θα μου πεις." Του απαντάω τσατισμενη.
Αφήνει το χέρι μου.
"Νόμιζα είχες σταματήσει να μιλάς μαζί της." Του λέω και νιώθω πως ακούγομαι τόσο εξαρτημένη από αυτό.
"Εύα, απλά πήρε να με ρωτήσει πώς είμαι μετά το ατύχημα." Μου λέει και κουνάω το κεφάλι μου.
"Τότε γιατί πηγές μέσα;" Ανασηκώνω τους ώμους μου και αφήνει μία ανάσα.
"Για την ακρίβεια." Τον σταματάω όταν πάει να μιλήσει, "Μπορεί όντως να ήθελε να δει αν είσαι καλά. Την επόμενη φορά όμως να της πεις να έρθει να σε προσέξει κιόλας." Τον σπρώχνω ελαφρά από μπροστά μου πριν προχωρήσω στον διάδρομο.
"Ρε Εύα..." Αφήνει μία ανάσα από πίσω μου πριν μπω στο δωμάτιο του.
Παίρνω μία φόρμα μου από την τσάντα που είχα μαζί μου και την φοράω πριν την σφίξω στην μέση μου. Αφήνω την μπλούζα του Άρη να κρέμεται από έξω και πιάνω ψηλά τα μαλλιά μου με ένα κλαμερακι.
"Σοβαρά τώρα θα φύγεις;" Με ρωτάει και σηκώνω το βλέμμα μου να τον δω που στέκεται στην πόρτα, "Για ένα γαμημενο τηλεφώνημα;" Ξεφυσάει έντονα και σταυρώνει τα χέρια του.
"Δεν είπα ότι θα φύγω." Του απαντάω διπλώνοντας τα ρούχα μου πριν τα βάλω στην τσάντα μου.
"Τότε γιατί μαζεύεις τα ρούχα σου;" Σμίγει τα φρύδια του μια γυρνάω να τον ξανά κοιτάξω.
"Μήπως θες να τα έχω στο πάτωμα;" Του λέω ειρωνικά και στριφογυρίζει τα μάτια του.
"Εντάξει, κατάλαβα ότι νευριασες. Φτάνει τώρα." Κουνάει τα χέρια του και αφήνω μια ανάσα.
[...]
Κοιτάω τον Άρη δίπλα μου που λογικά κοιμάται και προσπαθώ αργά να σηκώσω το κεφάλι του από τα πόδια μου.
Κατεβαίνω αργά από το κρεβάτι και παίρνω στα χέρια μου τα παπούτσια μου πριν βγω στο σαλόνι.
Αφού τα φορέσω, παίρνω το κινητό μου και βγαίνω από το σπίτι, χωρίς να πω τίποτα στον Άρη αφού πιστεύω πως δεν θα αργήσω.
Προχωράω προς το σπίτι της Έλλης και ασυναίσθητα γυρνάω να κοιτάξω πίσω μου καχύποπτα.
"Και άρχισα να πιστεύω πως με ξέχασες." Γελάει όταν με βλέπει και χαμογελάω αχνά.
"Ξεχάστηκα." Δικαιολογώ τον εαυτό μου, "Ο Μάρκος είναι εδώ;" Την ρωτάω περίεργα όταν βλέπω το αυτοκίνητό του έξω από το σπίτι της.
"Όχι, απλά το άφησε εδώ για κάποιο λόγο. Δεν μου το διευκρίνισε." Ανασηκώνει τους ώμους της μια γνέφω.
"Κι ο Άρης φέρεται λίγο περίεργα τελευταία..." Αφήνω μια ανάσα καθώς προχωράμε.
"Πιστεύεις κρύβουν κάτι, ξανά;" Ρωτάει διστακτικά μια την κοιτάω πιέζοντας τα χείλια μου μεταξύ τους.
"Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να περιμένω πλέον Έλλη."
_______________
Γειαα
Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;
Λοιπόν...
Η Εύα ζηλεύει λίγο όσο αφορά την Μαρία και τον Άρη.
Επίσης και αυτός και ο Μάρκος φέρονται λίγο περίεργα..
Τι λέτε να γίνει μετά;
Τα λέμε ❤️
KAMU SEDANG MEMBACA
My anarchy
Aksi"Ρε φίλε, την αγαπάς;" Με ρωτάει και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Όσο τίποτα άλλο." Του απάνταω και χαμογελάει. "Τότε γιατί κάθεσαι εδώ και κλαιγεσαι αντί να πας να την βρεις;" Λέει και κοιτάω τον ουρανό. "Γιατί αν την αγαπώ πρέπει να μείνω μακριά της...
