My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 48

Τον κοιτάω στιγμιαία, "Δεν ξέρεις;" Λέω και σμιγω τα φρύδια μου.

"Δεν είναι εύκολο ένα παιδί. Πόσο μάλλον αυτή την στιγμή. Είσαι μόνο δεκαεφτά... Εγώ δεν έχω δουλειά και είμαι μπλεγμένος." Μου απαντάει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά.

"Θα βγάλουμε μια άκρη." Του λέω και αφήνει μία ανάσα.

"Δεν μπορώ Εύα. Δεν είμαι έτοιμος για αυτό." Κάνει ένα βήμα μακριά μου και ξεφυσαω.

"Γιατί νομίζεις εγώ είμαι;" Τον ρωτάω ειρωνικά και κοιτάει άλλου.

"Στα λόγια μου έρχεσαι, κανένας από τους δυο μας δεν είναι έτοιμος. Ένα παραπάνω είσαι ανήλικη. Δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε ένα μωρό." Λέει και ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω αλλά δεν ξέρω τι να πω.

"Μου λες στα αλήθεια να κάνω έκτρωση;" Ψάχνω το βλέμμα του και ξεφυσάει κοιτώντας το πάτωμα.

"Ξέχνα το. Δεν θα κάνω αυτή την συζήτηση τώρα." Λέει και βγαίνει από το δωμάτιο παίρνοντας το μπουφάν του στα χέρια του ξαφνιάζοντας με.

"Που πας;" Κάνω ένα βήμα από πίσω του, "Άρη!" Φωνάζω και σχεδόν τρέχω από πίσω του.

Τον ακολουθώ έξω από το σπίτι και ο κρύος αέρας που χτυπάει στο πρόσωπο μου με κάνει να κλείσω στιγμιαία τα μάτια μου.

"Άρη!" Ξανά λέω όταν μπαίνει στο αυτοκίνητο και αφού βάλει μπρος περιμένει για μια στιγμή.

"Μην τολμήσεις και φύγεις." Του λέω με την ελπίδα πως με ακούει, "Άρη!" Φωνάζω για τελευταία φορά χτυπώντας τα χέρια μου πάνω στο καπό του αυτοκινήτου πριν κάνει όπισθεν.

Κάνω μερικά βήματα μπροστά πριν σταματήσω τον εαυτό μου. Ο κρύος αέρας χτυπάει πάνω στο σώμα μου μια καλύπτω τους ώμους μου με τα χέρια μου.

Μερικά δάκρυα απειλούν να τρέξουν από τα μάτια μου καθώς βλέπω το αυτοκίνητο να απομακρύνεται και δαγκώνω τα χείλια μου προσπαθώντας να τα αποτρέψω από το να πέσουν.

Δεν μπορεί. Θα γυρίσει.

Κάθισα σε μια μικρή κούνια που υπήρχε στην αυλή φορώντας μόνο μια λεπτή μπλούζα και μια φόρμα του Άρη.

Πίστευα πως θα γυρίσει αλλά ήμουν ήδη σχεδόν μισή ώρα έξω και δεν είχε επιστρέψει.

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω την μαμά του να με πλησιάζει και όταν φτάνει δίπλα μου βάζει το μπουφάν μου στους ώμους μου πριν κάτσει μαζί μου.