My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 40

"Τι...τι εννοείς σε χτύπησαν;" Τον ρωτάω τρομαγμένη.

"Αυτό που καταλαβαίνουμε και οι δύο." Απαντάει και ακολουθώ διστακτικά το βλέμμα του πάνω στο σώμα του.

Πιέζει τα χέρια του στην πληγή του αλλά τα απομακρύνω και πιέζω πάνω της μια μπλούζα μου που ήταν πεσμένη κοντά μας.

Την έδεσα γύρω από τον κορμό του και απομάκρυνα αργά τα χέρια μου από πάνω του.

Σηκώνομαι όρθια αργά και κοιτάω τριγύρω για κάποιο κινητό στο δωμάτιο.

"Μην κουνηθείς, και ούτε να σκεφτείς να κλείσεις τα μάτια σου. Έρχομαι!" Λέω γρήγορα πριν βγω από το δωμάτιο και κατέβω τις σκάλες γρήγορα.

Τα χέρια μου τρέμουν καθώς προσπαθώ να πληκτρολογησω τον αριθμό για να καλέσω ένα ασθενοφόρο και ξεφυσαω.

Εύα, ηρέμησε. Αν δεν είσαι ψύχραιμη δεν θα καταφέρεις τίποτα.

Τα λόγια που κάποτε μου είπε η μαμά μου ακούστηκαν στο μυαλό μου και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν ηρεμήσω τον εαυτό μου.

"Χρειάζομαι ένα ασθενοφόρο άμεσα." Λέω μόλις απαντήσει η γραμματέας και λέω γρήγορα την διεύθυνση, όμως η απάντηση τους με ανησύχησε πιο πολύ, "Σε δέκα λεπτά θα βρίσκεται εκεί." Μου λέει και αυτόματα κοιτάω προς την κατεύθυνση του δωματίου μου.

"Ξέρετε κάτι; Ξεχάστε το." Λέω πριν τερματίσω την κλήση.

Ανοίγω το συρτάρι από το έπιπλο δίπλα στην πόρτα και βγάζω έξω τα κλειδιά από το αυτοκίνητο του μπαμπά μου πριν τρέξω ξανά στο δωμάτιο μου.

Η μπλούζα του Άρη έχει λερωθεί πιο πολύ κι εκείνος παίρνει βαθιές ανάσες. Προσπαθεί να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά αλλά πολλές φορές τα κλείνει.

"Άρη." Τον σκουνταω και με κοιτάει με μισάνοιχτα τα μάτια του, "Άρη, αν τολμήσεις και κλείσεις τα μάτια σου, σου ορκίζομαι δεν πρόκειται να σου ξανά μιλήσω." Λέω και αισθάνομαι τα μάτια μου υγρά καθώς κρατάω το πρόσωπο του στα χέρια μου.

"Βοηθά με να σε σηκώσω." Του λέω κρατώντας τώρα τα χέρια του και προσπαθώ να τον σηκώσω στα πόδια του.

Όταν τα καταφέρνω, περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και αφού κατέβουμε τις σκάλες ανοίγω το αυτοκίνητο του μπαμπά μου και τον βάζω στην θέση του συνοδηγού.

"Τι κάνεις;" Με ρωτάει ξαφνιασμένος καθώς βάζω μπρος το αυτοκίνητο.

"Σου σώζω την ζωή." Απαντάω και κάνω όπισθεν για να βγω στον δρόμο.

"Χα, κάποτε το έκανα εγώ αυτό." Γελάει αλλά στο τέλος η φωνή του ακούγεται σαν ψίθυρος.

"Εϊ, εϊ Άρη. Άρη ξυπνά!" Φωνάζω και τον σκουνταω με το χέρι μου αλλά δεν λέει τίποτα, τον κοιτάω τακτικά καθώς ανεβάζω ταχύτητα.

"Γαμώτο σου Άρη, μην το κάνεις αυτό." Λέω και τα πρώτα δάκρυα πέφτουν στο πρόσωπο μου.

[...]

Καλύπτω τους ώμους μου με τα χέρια μου καθώς προχωράω πάνω κάτω στον διάδρομο μέχρι που μία νοσοκόμα με σταματάει.

"Νεαρή μου, άφησε μας να σου κάνουμε μερικές εξετάσεις, δεν φαίνεσαι καλά." Με κοιτάει ανήσυχη.

"Είμαι καλά." Αφήνω μια ανάσα.

"Μόλις ήρθες παραλίγο να λιποθυμησεις, πρέπει να σε εξετάσουμε." Επαναλαμβάνει και γυρνάω να την κοιτάξω.

"Όταν μάθω ότι αυτός που έφερα εδώ είναι καλά, τότε μπορείς να μου κάνεις ότι εξέταση θέλεις. Μέχρι τότε δεν κάνω τίποτα." Της λέω σοβαρά και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

"Καλό θα ήταν να πας να κάνεις τις εξετάσεις." Ακούω κάποιον από πίσω μου και γυρνάω να κοιτάξω ξαφνιασμένη.

"Άρη;" Αναρωτιέμαι περίεργα καθώς τον βλέπω να στέκεται απέναντι μου.

"Αυτοπροσώπως." Χαμογελάει και αφήνω μια ανάσα ανακούφισης, "Απλά λιποθύμησα από την αιμορραγία, μου έκαναν ράμματα και ειμαι εντάξει." Μου λέει και χαμογελάω ασυναίσθητα.

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου και κάνει κι εκείνος το ίδιο στηρίζοντας το κεφάλι του πάνω στο δικό μου.

"Μην το ξανά κάνεις αυτό."

"Ποτέ"

_______________

Γεια

Λοιπόν ο Άρης είναι μια χαρά δεν έπαθε κάτι σοβαρό...

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Είναι λίγο μικρό αλλά το ανέβασα για να μην τρομάξετε πιο πολύ😹

Είδαμε την Εύα να ανησυχεί πολύ για τον Άρη👀

Τι λέτε να γίνει μετά;

Τα λέμε❤️