My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 39

Άρης pov,
Μια βδομάδα μετά.

Πηδάω έξω από το παράθυρο και αφού πέσω στο έδαφος γυρνάω να κοιτάξω πίσω μου.

Κάνω μερικά μεγάλα βήματα και μπαίνω μέσα σε ένα στενό κοιτώντας τακτικά γύρω μου. Απενεργοποιώ το κινητό μου έτσι ώστε να μην ακουστεί σε περίπτωση που χτυπήσει και συνεχίζω να περπατάω.

"Εκεί είναι!" Ακούω έναν άντρα πίσω μου και αφού τον δω ξεκινάω να τρέχω.

Όταν αρχίζουν να με κυνηγάνε και οι υπόλοιποι κλοτσαω έναν κάδο μπροστά τους με την ελπίδα πως θα κερδίσω χρόνο. Όμως αλλάζουν την κατεύθυνση τους και περνάν από τα πλάγια.

Βγαίνω στον δρόμο και χωρίς να κοιτάξω, για καλό ή για κακό, πέφτω πάνω σε ένα αυτοκίνητο.

Βέβαια είχε προλάβει να κόψει λίγη ταχύτητα οπότε απλά έπεσα πάνω στο καπό του. Η κυρία που το οδηγούσε με κοίταξε τρομαγμένη καθώς σηκώθηκα και την κοίταξα στιγμιαία.

"Καλά είμαι." Της φωνάζω πριν συνεχίσω να τρέχω.

Το πολύ πολύ να έσπασες τα πλευρά σου.

Σκάσε κι εσύ έχουμε πιο σοβαρά θέματα.

Πάω να στρίψω σε μια στροφή αλλά τα παπούτσια μου γλιστράνε και μπερδεύω τα πόδια μου χάνοντας χρόνο.

Κάποιος από πίσω μου με τραβάει από την ζακέτα και με κολλάει στον τοίχο κρατώντας ένα μαχαίρι στον λαιμό μου.

"Αχ Άρη, πάντα ήσουν ο αντίθετος σε όλα." Η φωνή του πατέρα μου ακούγεται και σύντομα στέκεται μπροστά μου.

"Είχα άποψη, δεν ήμουν σαν σκυλάκι από πίσω σου σαν αυτόν." Λέω απότομα εννοώντας τον αδερφό μου.

Ο τύπος που κρατούσε το μαχαίρι μπροστά μου το πίεσε πάνω στον λαιμό μου μέχρι που έκλεισα ασυναίσθητα τα μάτια μου.

"Φοβάται." Κάποιος γέλασε, "Φοβάται πως θα τον σκοτώσουμε." Επαναλαμβάνει.

"Πάντα φοβόταν τον θάνατο, θα έπρεπε να είχε συνηθίσει αυτό το συναίσθημα." Λέει ο μπαμπάς μου και βάζω το ένα χέρι μου στην εσωτερική τσέπη της ζακέτας.

Όχι, δεν φοβάμαι απλά δεν σκοπεύω να πεθάνω πριν τα ξανά βρω με την Εύα.

Και επίσης θέλω να ζήσω.

Με μια απότομη κίνηση τραβάω το μαχαίρι μακριά μου και με άλλη μια κίνηση το κρατάω πλέον στα χέρια μου ρίχνοντας τον τύπο κάτω.