Άρης pov,
Ξεφυσαω και ρίχνω κάτω το τσιγάρο μου πριν το πατήσω με το πόδι για να σβήσει.
"Δεν κάθεται να με ακούσει καν." Κοιτάω τριγύρω μου, "Ούτε με κοιτάει, ουτε-" Ο Μάρκος με σταματάει.
"Ρε φίλε, την αγαπάς;" Με ρωτάει και γυρνάω να τον κοιτάξω.
"Όσο τίποτα άλλο." Του απάνταω και χαμογελάει.
"Τότε γιατί κάθεσαι εδώ και κλαιγεσαι αντί να πας να την βρεις;" Λέει και κοιτάω τον ουρανό.
"Γιατί αν την αγαπώ πρέπει να μείνω μακριά της..."
Δαγκώνω τα χείλια μου καθώς κοιτάω την πόλη πάνω από τα κάστρα, "Ποιος το είπε αυτό;" Η ερώτηση του με κάνει να τον ξανά κοιτάξω.
"Άκου, τα γάμησες, την πλήγωσες, αλλά όσο κι αν η Εύα το απορρίπτει, ξέρουμε όλοι πως νοιάζεται για εσένα. Αν δεν τον έκανε θα σε άφηνε να αιμορραγείς τότε." Αρχίζει και βάζει τα χέρια του στις τσέπες του.
"Άρη, η Εύα σε αγαπάει. Σε χρειάζεται. Ξεκινά από την αρχή, πλησίασε την όπως την πρώτη φορά. Χωρίς κανένα στοίχημα αυτή την φορά, χωρίς αμφιβολίες και χωρίς μυστικά. Άφησε την να σε γνωρίσει πραγματικά." Αποφεύγω το βλέμμα του.
"Ξέρει πως είμαι πραγματικά, με ξέρει."
"Όχι, ξέρει τον Άρη που βλέπουμε όλοι. Εκείνον που όπου κι αν βρίσκεται θα είναι σίγουρος για τον εαυτό του. Ο πραγματικός Άρης είναι αυτός που έχω μπροστά μου, αυτός που παραπονιέται για μία, ενώ άλλες δέκα περιμένουν από πίσω του. Μην σταματήσεις να προσπαθείς με την Εύα, έχεις ελπίδες."
[...]
Σταματάω το βήμα μου ακριβώς κάτω από το παράθυρο της. Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω ένα μικρό φως ανοιχτό.
Χωρίς να κάνω φασαρία, σκαρφαλώνω τον τοίχο και στηρίζομαι πάνω στο περβάζι. Το παράθυρο είναι ανοιχτό, παρόλα αυτά δεν κάνω κίνηση για να μπω μέσα.
Επικρατεί ησυχία.
Μέχρι που ακούω την ασταθή της ανάσα, στιγμές αργότερα ένας λυγμος ξεφεύγει από τα χείλια της και σφίγγω τα χέρια μου κρατώντας τον εαυτό μου.
Κοιτάω στον καθρέφτη απέναντι από το κρεβάτι της, έτσι ώστε να κοιτάω την ίδια. Εκείνη δεν μπορούσε να με δει.
Τα καστανοξανθα μαλλιά της πέφτουν στους ώμους της και πλάγια από το πρόσωπο της καθώς το καλύπτει με τα χέρια της. Έχει διπλώσει και κάθεται πάνω στα πόδια της.
KAMU SEDANG MEMBACA
My anarchy
Aksi"Ρε φίλε, την αγαπάς;" Με ρωτάει και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Όσο τίποτα άλλο." Του απάνταω και χαμογελάει. "Τότε γιατί κάθεσαι εδώ και κλαιγεσαι αντί να πας να την βρεις;" Λέει και κοιτάω τον ουρανό. "Γιατί αν την αγαπώ πρέπει να μείνω μακριά της...