My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 17

Το ξυπνητήρι μου ακούγεται σε όλο το δωμάτιο, κάνοντας με να καλύψω το κεφάλι μου με το μαξιλάρι.

Ξεφυσαω και με το χέρι μου προσπαθώ να το κλεισω, όταν τα καταφέρνω γυρνάω και ξαπλώνω στην πλάτη μου κοιτώντας το ταβάνι.

Πηγαίνω στο μπάνιο και πλένω το πρόσωπο και τα δόντια μου πριν επιστρέψω στο δωμάτιο μου για να ντυθώ.

Αφού φορέσω μια γκρι φόρμα με μια μαύρη κολλητή μπλούζα και τα αθλητικά μου, παίρνω την τσάντα μου και πάω κάτω στο σαλόνι.

"Καλημέρα." Λέω στην μαμά μου και κάθομαι στην κουζίνα. "Τι ώρα ήρθατε χθες; Γιατί μέχρι τις δωδεκα που ήταν εδώ η παρέα του Μάριου δεν είχατε έρθει." Ρωτάω και τρίβω τα μάτια μου νυσταγμένη.

"Καλημέρα, πρέπει να ήταν σχεδόν μία το ξημέρωμα." Μου απαντάει και αφήνει ένα πιάτο με ένα τοστ μπροστά μου.

Όταν φάω και είναι πλέον η ώρα για να φύγω για το σχολείο, βάζω ξανά την τσάντα στον ώμο μου και βγαίνω από το σπίτι.

"Εύα! Περίμενε μαρή!" Ακούω μια τσιριχτή φωνή από πίσω μου και γυρνάω να δω την Έλλη να έρχεται προς το μέρος μου.

"Ναι, καλημέρα και σε εσένα." Της απαντάω και συνεχίζουμε μαζί μέχρι το σχολείο.

"Για πες. Τι τρέχει με εσένα και τον Μάρκο;" Την σκουνταω με τον ώμο μου και γελάει.

"Δεν ξέρω, με έχει μπερδέψει. Από την μία καταλαβαίνω ότι με βλέπει ως κάτι παραπάνω από φίλη και από την άλλη καταλαβαίνω το ακριβώς αντίθετο." Κουνάει τα χέρια της καθώς μιλάει προβληματισμένη.

"Κοίτα τους ξέρουμε...σχεδόν τρεις με τέσσερις μήνες. Ίσως σε βλέπει παραπάνω από φίλη αλλά να μην θέλει να βιαστεί να κάνει κάτι." Της εξηγώ.

"Μμμ ότι πεις. Παρόλα αυτά μιλούσαμε μέχρι αργά σε μηνύματα. Είναι γλυκούλης μωρέ." Μου λέει και όταν την κοιτάω γελώντας σατανικά κοκκινίζει.

"Όταν γελάει έτσι η Εύα κάτι καλό γίνεται. Πειράζει να το μάθουμε κι εμείς;" Ο Άρης με τον Μάρκο μπαίνουν ανάμεσα μας και σηκώνω το βλέμμα μου να τους κοιτάξω.

"Κοριτσίστικα πράγματα." Του απάνταω σχεδόν αμέσως και γελάει.

"Ναι, όπως αγόρια, έρωτες, φιλιά, αγκαλιές." Ξεκίνησε να λέει ο Μάρκος και προσπαθούσε να αναπαραστήσει αυτά τα πράγματα με τον Άρη.

"Αχ σταματηστε να φέρεστε έτσι. Σοβαρευτείτε επιτέλους." Ξεφυσάει η Έλλη και περνάει πιο μπροστά.