❝ ─ ona jest nadzieją na leprze jutro. przy niej NADZIEJA UMIERA OSTATNIA. ❞
┌────── -: ✧ :- ──────┐
HOPE DIES LAST
└────── -: ✧ :- ──────┘
｡ﾟ☆: *. FINNICK ODAIR .* :☆ﾟ.
↳ historia o tym jak
HOPE SPARKS zdaje sobie sprawę ,
że...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
────── -: ✧ :- ────── ┌────── -: ✧ :- ──────┐ ACT I, ROZDZIAŁ VII pokuta za grzechy └────── -: ✧ :- ──────┘ ────── -: ✧ :- ──────
Sześćdziesiąt sekund.
Marna minuta dzieliła dzieci od krwawej jatki przy Rogu Obfitości. Tyle musieli stać na podeście, aż zaczną się mordować.
Hope nie tracąc czasu na skanowanie otoczenia, to w tamtym momencie nie było dla niej ważne. Najważniejsze było znalezienie katan, które przechwyci w jak najszybszym tempie, a później zniknie wśród drzew lasu, który mieścił się na arenie.
Jej błękitne tęczówki ostrożnie skanowały, każdy cal dużego stożka na środku pola, aż w końcu ujrzała parę srebrnych katan.
Są moje.
Była gotowa do biegu, a gdy tylko rozległ się dźwięk gongu, który rozpoczął krwawą łaźnię. Zaczęła biec ile sił w nogach. W tamtym momencie biegła tak szybko, że wyprzedziła innych trybutów. Docierając do katan, nie traciła czasu i od razu je wzięła. Broń idealnie wpasowała się w jej dłonie, jakby tylko czekała na nią. Nie minęła sekunda, a za swoimi plecami wyczuła czyjeś ciało.
Odwróciła się w stronę chłopca z szóstki i wbiła mu ostrze w śledzionę, a chłopak upadł na kolana, jednak Hope nie miała czasu, aby opłakać chłopca, bo szybko obróciła się do tyłu, ścinając głowę dziewczynie z jedenastki, powodując, że sztylet, który dziewczyna miała wbić w plecy rudowłosej, upadł na podłogę.
Sparks postanowiła nie tracić więcej czasu i wybiegła z Rogu Obfitości, chwytając jeden z plecaków, zabijając przy tym dziewczynę z trójki.
Ruszyła w stronę drzew z jeszcze większą prędkością niż wcześniej. To już nie był zwykły bieg, zwykła ucieczka.
Był to bieg po życie, ucieczka przed śmiercią.
Minęła godzina i dopiero wtedy Hope się zatrzymała. Uważnie rozejrzała się czy na pewno jest sama, a gdy stwierdziła, że nie ma w pobliżu zagrożenia, usiadła na kamieniu, wcześniej zgarniając z niego śnieg, który pokrywał arenę.
Las, w którym znajdowała się rudowłosa, składał się z drzew iglastych, co utrudniało ukrycie się w nim. Gdyby były to drzewa liściaste, mogłaby się spiąć aż do korony drzew, by być niezauważoną, jednak aktualnie musiała znaleźć inne rozwiązanie na noc. Teraz skupić się musiała na znalezieniu wody a później na zdobyciu jedzenia.
Sprawdziła zawartość plecaka i ucieszyła się, widząc śpiwór.
Nie marnując więcej czasu, ruszyła w dalszą drogę, tym razem idąc marszem, będąc wciąż czujną, co do tego, co może czaić się za rogiem.
