❝ ─ ona jest nadzieją na leprze jutro. przy niej NADZIEJA UMIERA OSTATNIA. ❞
┌────── -: ✧ :- ──────┐
HOPE DIES LAST
└────── -: ✧ :- ──────┘
｡ﾟ☆: *. FINNICK ODAIR .* :☆ﾟ.
↳ historia o tym jak
HOPE SPARKS zdaje sobie sprawę ,
że...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
────── -: ✧ :- ────── ┌────── -: ✧ :- ──────┐ ACT IV, ROZDZIAŁ II rodzina z krwi czy z miłości ? └────── -: ✧ :- ──────┘ ────── -: ✧ :- ──────
Katniss zobaczyła blondyna z dystryktu czwartego siedzącego w koszuli nocnej na szpitalnym łóżku, który bawił się czymś w rękach.
— Fnnick. — powiedziała, co spowodowało zaprzestanie jego wcześniejszej czynności.
— Chciałem wrócić po Peetę, Johannę i Hope, ale... — zaczął, czując, że musi się wytłumaczyć. — ...Nie mogłem się ruszyć. — powiedział, odwracając głowę w kierunku dziewczyny.
Chłopak znów wrócił do robienia węzłów na kawałku liny, Katniss natomiast uważnie mu się przyglądała.
— Hope... Ona jest w Kapitolu. Szkoda, że nie zginęła. Szkoda, że wszyscy nie zginęli i my też. — powiedział, a jego słowa spowodowały płynięcie jednej samotnej łzy po policzku Everdeen.
***
Pierwsze co po przebudzeniu poczuła Hope, był ostry ból głowy, a później nieprzyjemny chłód na ciele.
Szybko otworzyła oczy i rozejrzała się dookoła. Nie była w sypialni w rezydencji Snow. Była czymś na kształt szpitala, ale ważniejsze dla niej było to, że zobaczyła Peete naprzeciwko siebie. Wyglądał strasznie.
— Peeta! — krzyknęła, wstając na chwiejnych nogach i podchodząc do szyby.
Chłopak, słysząc ją, skierował spojrzenie w jej stronę.
— To wina Katniss... — powiedział z lodem w głosie.
— Nie Peeta, to wina Snowa. — powiedział spokojnym głosem, z bólem patrząc na chłopaka.
— Nie... To wina Katniss. — powtórzył.
— Peeta, proszę, wytrzymaj, obiecuję, że coś wymyślę i nas stąd wyciągnę. — szepnęła.
Blondyn nic jej nie odpowiedział, jednak po pomieszczeniu rozniósł się odgłos krzyków. Hope od razu rozpoznała głos Johanny.
— Johanna! — krzyknęła rudowłosa, mając nadzieję na odpowiedź.
— Hope! — usłyszała pełen bólu krzyk, a po chwili zobaczyła dziewczynę, kiedyś posiadającą brązowe włosy, teraz natomiast ich nie miała.
Dziewczyna z dystryktu siódmego szarpała się jakimś facetom, którzy wyglądali jak lekarze, gdy prowadzili ją do jej małej celi szpitalnej.
— ZOSTAWCIE JĄ! — krzyczała rozpaczliwie Sparks, nie mogąc patrzeć na cierpienie swojej przyjaciółki.
