❝ ─ ona jest nadzieją na leprze jutro. przy niej NADZIEJA UMIERA OSTATNIA. ❞
┌────── -: ✧ :- ──────┐
HOPE DIES LAST
└────── -: ✧ :- ──────┘
｡ﾟ☆: *. FINNICK ODAIR .* :☆ﾟ.
↳ historia o tym jak
HOPE SPARKS zdaje sobie sprawę ,
że...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
────── -: ✧ :- ────── ┌────── -: ✧ :- ──────┐ ACT I, ROZDZIAŁ VI u wrót piekła └────── -: ✧ :- ──────┘ ────── -: ✧ :- ──────
Nadszedł dzień, na który wszyscy w Kapitolu czekali w zniecierpliwieniu od tegorocznych dożynek. Dzień, w którym życie Hope Vittorii Sparks miało stanąć pod wielkim znakiem zapytania? Arena miała odebrać jej wiele, w krótkim czasie. Bezpieczeństwo, dusze, szczęście, część osoby, którą była, zanim pojawi się na arenie. I życie? Właśnie, czy przeżyje krwawą jatkę? Nikt tego nie wiedział.
Rankiem tego nieszczęsnego dnia, dziewczyna pożegnała się z młodym chłopcem i przywitała Kiliana, który wybrał jej strój i przygotował do wyjścia. Cały czas spędzili w milczeniu. Nie istniały słowa, które można wypowiedzieć w takiej sytuacji.
Słowa, mimo że piękne, to puste. Nie wiedzieli co stanie się na arenie. Nikt nie wie co stanie się za kilka minut, a co dopiero, kiedy ktoś umrze.
Następnie nadszedł czas, w którym Hope zajęła miejsce w poduszkowcu, który miał zabrać ją pod wrota piekła, które niedługo później miała przekroczyć i odpokutować za grzechy, być może bezpowrotnie.
Siedziała na wyznaczonym jej miejscu. Nie pokazywała strachu, mimo, że gdyby miała taką możliwość, krzyczałaby na całe gardło, błagając o pomoc, która i tak nigdy by nie nadeszła. Krzyki pewnie mieszały by się z odgłosami głośnego płaczu, a do ust spływały by słone łzy. Smutek, strach i nadzieja, wszystkie emocje zniknęły, aby nikt ich nie dostrzegł.
Plan dziewczyny był prosty. Nie okazywać emocji, nie okazywać słabości. Wiedziała, że nie może uronić łzy, póki nie wyjdzie z areny. Jeśli będzie miała szczęście, oczywiście. Zawsze jest druga opcja, w której z areny zostanie wywiezione jej zimne martwe ciało.
Podeszła do niej kobieta, którą Hope obdarzyła zimnym spojrzeniem, po czym skupiła wzrok na tym, co robiła.
Chwyciła jej prawą rękę i przyłożyła do niej strzykawkę.
— To twój lokalizator, Hope. — wytłumaczyła i szybkim oraz pewnym ruchem umieściła go pod skórą nastolatki.
Było to bolesne, mimo to z ust młodej Sparks nie wyrwał się głośny krzyk. Twarz utrzymała kamienną, a oczy były puste, jakby były martwe.
Od tamtego momentu metalowe urządzenie utkwiło pod jej skórą, dzięki czemu bardzo sprawnie zostanie znaleziona w jej prywatnym piekle. Będą wiedzieć, gdzie jest i kiedy jej serce przestanie być.
Gdy kobieta odeszła, na jej miejscu pojawił się Killian, a za nim podążał awoks, który pokierował ich na śniadanie. W głowie nastolatki pojawiało się mnóstwo myśli, a jedną z nich, że to może być jej ostatni posiłek w życiu.
