❝ ─ ona jest nadzieją na leprze jutro. przy niej NADZIEJA UMIERA OSTATNIA. ❞
┌────── -: ✧ :- ──────┐
HOPE DIES LAST
└────── -: ✧ :- ──────┘
｡ﾟ☆: *. FINNICK ODAIR .* :☆ﾟ.
↳ historia o tym jak
HOPE SPARKS zdaje sobie sprawę ,
że...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
────── -: ✧ :- ────── ┌────── -: ✧ :- ──────┐ ACT II, ROZDZIAŁ VII ślepi na uczucia └────── -: ✧ :- ──────┘ ────── -: ✧ :- ──────
— Finn pobawisz się ze mną? — spytała Mercy, stając przed nim, gdy siedział na fotelu w salonie.
Byli właśnie sami w domu Sparksów, ponieważ pozostali poszli na zakupy, a jako że najmłodsza z rodziny nie chciała, blondyn zgłosił się na ochotnika, żeby z nią zostać.
— Pewnie. — powiedział, wstając z fotela i podał jej rękę.
Mała rączka chwyciła większą i pociągnęła do swojego pokoju.
— Usiądź tam! — rozkazała wesoło, wskazując na szary fotel.
— Mer stajesz się apodyktyczna jak twoja siostra. — powiedział z udawanym rozczarowaniem, na co ta wzruszyła ramionami.
— Trudno, teraz siadaj i zamknij oczy. — z lekkim strachem usiadł na fotelu i zamknął oczy.
Błękitnooka z wielkim uśmiechem pobiegła do pracowni siostry, wyjmując zestaw farb i drewnianą paletę do ich mieszania. Wycisnęła po trochu z każdej tubki i wzięła już dość mocno zużyte pędzle i ruszyła z powrotem do pokoju.
— Mercy co ty planujesz? — spytał z przerażeniem Finnick, dalej mając zamknięte oczy.
— Nic strasznego. — orzekła z radością w głosie i położyła wszystko na stolik stojący obok fotela. — Teraz masz się nie odzywać i nie otwierać oczu aż nie pozwolę.
— Zamieniasz się w siostrę. — oznajmił oskarżycielsko, nie otwierając oczu.
— Dziękuje, teraz zamknij jadaczkę. — rozkazała, zamaczając pędzel w farbie.
— Mała Hope. — szepnął.
— Mówiłeś coś? — zapytała z grozą w głosie i spojrzała na niego podejrzliwie.
— Nie. — szybko zaprzeczył.
Pokiwała niewątpliwie głową i podeszła do niego i zaczęła tworzyć swoje małe arcydzieło.
Czoła Finnicka zmarszczyło się ze zmieszania, gdy poczuł szorstkie włoski na skórze a później jakąś chłodną maź, którą pozostawiły.
Chciał coś powiedzieć, jednak Mercy wsadziła mu w usta szmatkę.
— Mówiłam, że masz się nie odzywać. — powiedziała, kontynuując dzieło.
W taki oto sposób blondyn utknął na szarym fotelu, nie wiedząc co, się dzieje z jego twarzą przez dobrą godzinę.
