❝ ─ ona jest nadzieją na leprze jutro. przy niej NADZIEJA UMIERA OSTATNIA. ❞
┌────── -: ✧ :- ──────┐
HOPE DIES LAST
└────── -: ✧ :- ──────┘
｡ﾟ☆: *. FINNICK ODAIR .* :☆ﾟ.
↳ historia o tym jak
HOPE SPARKS zdaje sobie sprawę ,
że...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
────── -: ✧ :- ────── ┌────── -: ✧ :- ──────┐ ACT II, ROZDZIAŁ V kim byli ? kim się stali ? kim będą ? └────── -: ✧ :- ──────┘ ────── -: ✧ :- ──────
Kim byli?
Kim się stali?
Kim będą?
Odwróciła się kolejny raz w stronę barmana, gestem zamawiając kolejnego drinka. Nie czekała na niego zbyt długa i gdy już miała upić łyk kolorowego napoju, ten został wyrwany z jej drobnej dłoni.
Wysoki doskonale zbudowany blondyn zanurzył swoje usta w wysokoprocentowym płynie, biorąc dość spory łyk. Jego idealna twarz wykrzywiła się w niesmaku, powodując lekki śmiech dziewczyny i odebranie mu jej własności.
— Jak ty możesz to pić? — spytał, biorąc szklankę wody od barmana.
— Normalnie. — stwierdziła, delektując się ciepłem roznoszącym się po jej wnętrzu, gdy tylko upiła swojego drinka. — Nie liczy się sam, a skuteczność.
— I jak, działa? — zapytał, unosząc na nią brew.
— Stoję tu?
— Tak?
— To znaczy, że działa. — stwierdziła, uśmiechając się z miny przyjaciela, która wyrażała niezrozumienie. — Gdyby nie działało, nie dałabym rady przebywać w tym domu i rozmawiać z Minervą i Collinsem.
— No tak. — powiedział głosem pełnym zrozumienia.
Stali w chwilowej ciszy, gdy Hope przeniosła wzrok na parkiet. Dostrzegła tam swojego młodszego brata zmuszonego do tańca z nieznajomymi kobietami.
— Mój brat ukradł ci robotę. — orzekła, zmuszając Finnicka do spojrzenia na parkiet.
— Na to wygląda. — zgodził się z uśmiechem współczucia dla młodego Sparksa.
— Jak się z tym czujesz? — zapytała, zyskując zmieszane spojrzenie morskich tęczówek. — Z tym, że twoje lata świetności minęły.
— Na zewnątrz udaje twardego, aby moja twarz była dalej cudowna i nieskazitelna. — powiedział z udawaną wyższością. — Jednak w środku umieram z rozpaczy.
— Muszę cię sprowadzić na zmianie, kochanie. — powiedziała z powagą, zyskując uniesienie brwi przyjaciela. — Twoja twarz nie jest już cudowna i nieskazitelna.
Na jej słowa zrobił zranioną minę i teatralnie westchnął, kładąc dłoń na piersi dla lepszego efektu.
— Jak możesz? Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi. — mówił, teatralnie dramatyzuję.
