Chapter(40-1) - ယွီယွီ

5.8K 1.1K 20
                                    

Unicode

အခန်း(၄၁-၁) - ယွီယွီ

လူတစ်ယောက်နဲ့ ငါးတစ်ကောင်တို့က အချင်းချင်း အချိန်အကြာပြီး စိုက်ကြည့်နေကြပြီး နှစ်ယောက်လုံး စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံရသည်။

ခဏလောက်အကြာမှာတော့ ငါးပြာလေးက သူ့အမြှီးလေးကို ထောင်လိုက်၍ အနည်းငယ် ပိုကြာကြာ ခုန်လိုက်ပြီး နောက်တစ်ဖန်ပြောလာသည်။

"အဲ့ဒီနေရာမှာ သွားဆော့နေ, ဒီကိုလာပြီး ငါ့ကို ထပ်မထိနဲ့တော့"

ကလေးလေးက နားမလည်ဟန်ဖြင့် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်ပြီးမှသာ ငါးကလေးက သူ့ကိုစကားပြောနေတာဖြစ်ကြောင်း သိသွားရသည်။ သူက အော်ပြောလိုက်လေသည်။

"ဒါပေမဲ့, ဒါပေမဲ့ ငါးလေးတွေက ရေမရှိရင် သေလိမ့်မယ်"

သူမှတ်မိသေးတယ်, သူတို့အိမ်ဘေးက ဦးလေးကြီးက ငါးမျှားပြီးလို့ ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာ နှမြောနေသလို ပုံစံနဲ့ ငါးအနည်းငယ်ကို ကမ်းခြေဆီ ပစ်ထုတ်လိုက်တယ်လေ။ ပြီးတော့ပြောသေးတယ်

"ရေမရှိတော့ မြန်မြန် သေကုန်ကြတယ်, မလတ်ဆတ်တော့ဘူး ဆိုမှတော့ အသုံးမဝင်တော့ဘူး"

ငါးလေးတွေက အရမ်းလှတာကြောင့် ကလေးလေးက ထိုဦးလေး ထွက်သွားပြီးနောက်မှာ တိတ်တိတ်လေး အဲ့ဒီနေရာကို ခိုးသွားလိုက်သည်။ သူတို့ရဲ့ အေးစက်တဲ့ ခန္တာကိုယ်များက သဲမြေပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေပြီး လှုပ်ရှားမှုလည်း မရှိတော့သလို ဘူဘောင်းလေးတွေလည်း မှုတ်မထုတ်တော့။

လှိုင်းများက တက်လာပြီး သူတို့ကို ပင်လယ်အောက်ခြေဆီ ရာသက်ပန် ခေါ်ဆောင်သွားတော့သည်။

"ရေထဲပြန်သွားလို့....." ကလေးက ငါးပြာလေးအား လက်ဖြင့်ဖမ်းဖို့ ကြိုးစားနေပြီး ငါးပြာလေးကလည်း တစ်ဖက်ကိုလှိမ့်လှိမ့်သွား၍ သူထိတာအား လက်မခံပေ။ ကလေးက အရမ်းကို စိတ်ပူပန်နေတာကြောင့် သူ့မျက်လုံးများ နီရဲလာပြီး ငိုကြွေးတော့သည်။

"မင်းရေမရှိရင် သေလိမ့်မယ်လို့......"

သူ့မျက်ရည်တွေ ကျဆင်းလာတဲ့အချိန်မှာ ငါးပြာလေးလည်း လှိမ့်နေတာကို ရပ်တန့်လိုက်တော့သည်။ ကလေးရဲ့ မျက်လုံးက မျက်ရည်များနဲ့ မှုန်မှိုင်းနေသော်လည်း သူက ငါးလေးကို သူ့လက်ဖဝါးလေးဖြင့် အလွန်ဂရုတစိုက် ဖမ်းယူလိုက်ပြီး ဂရုတစိုက် ကိုင်တွယ်လိုက်သည်။

(Completed) ဆရာဖြစ်ရတာမလွယ်ဘူး (ဆရာျဖစ္ရတာမလြယ္ဘူး)حيث تعيش القصص. اكتشف الآن