ဆမ္တုိ႔ ေဆးရံုကဆင္းလာတာနဲ႔ ကိုကို႔အိမ္ကုိ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္
''လာ ကေလး ေျဖးေျဖးဆင္း''
''အမေလး ရပါတယ္ ကိုကိုိရယ္ ဘာမွမဖစ္ပါဘူး ''
''ဂ႐ုစုိက္တာ အေကာင္းဆံုးဘဲ''
''အဟြနး္ ဒီတသက္ အိ္မ္ထဲေရာက္ပါ့မလား ကဲကဲသဲသဲေတြရယ္''
''အဟီး ဂ်က္ခ္ကလည္း''
''လာ ကေလး သူ႔ကုိဂ႐ုစုိက္မေနနဲ႔''
အ္ိ္မ္ထဲကို သူ႔လင္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ပီး ဝင္သြားတဲ့ ကိုႀကီးကုိၾကည့္ပီး
'ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့ကုိုႀကီး ခ်စ္တတ္ခဲ့ပီ'
''လာ ကေလး ဒါကေလးအခနး္ဘဲ''
''ဟုတ္ ကုိကို''
''အာ့ဆုိ ခနနားေနလိုက္ ညေနစာစားမွ ကိုိကို လာေခၚမယ္ ေရမခိိ်ိဳးနဲ႔ေနာ္''
''အြနး္ပါ ကိုိကုိရဲ႕''
ဂ်ိမ္း ထြက္သြားပီးမွ သူလည္း ကုတင္ေပၚ ပက္လက္လန္ပလုိက္တယ္
'ေတာ္ေတာ္ဖစ္ေနတာလား က်န္႔က်န္႔ missionလုပ္ဖုိ႔ မစဥး္စားေတာ့ဘူးလား'
'လုပ္ေနတာဘဲဟာ မင္းကလညိး'
'ဘာလုပ္ေနတာလဲ အခုထိ လူမဖစ္ေသးဘဲနဲ႔ဟာကို ပီးေတာ့ ဇာတ္လိုက္မက က်န္႔က်န္႔ကုိ ဒီတုိင္းထားမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္'
'ငါသိတယ္ အား႐ွန္႔ရဲ႕ မင္းကေလ ၾကာေလပြစိပြစိႏုိင္ေလဘဲ အဘြားႀကီးက်ေနေရာ'
'ေအာင္မာ ေစတနာနဲ႔လည္း အၾကံေပးရေသး ေနေပါ့ ဟြန္႔'
'ေအးပါ ငါသိပါတယ္ ငါ့အား႐ွန္႔ေလး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းမွန္း'
'ေအာ့ သြားပီ'
ဆမ္လည္း ညေနစာစားဖုိ႔ ဆင္းလာခဲ့တယ္ ညေနစာစားပီးေတာ့
''ေရာ့ ကုိႀကီးနဲ႔ ဆမ္ဖုိ႔ ဂ်က္ခ္ကို္ယ္တို္င္ႏြားႏို႔ေဖ်ာ္လာတာ ေသာက္လု္ိ္က္အံုး ပီးေတာ့ ဂ်က္ခ္ ဒီေန႔ ကုိကုိ႔အိမ္သြားမလုိ႔ ညျပန္မလာဘူး သိလား''
''သြားေလ ျပန္မလာေလ ေအးေလဘဲ''
''သိပါတယ္ ဟြန္႔ ''
ဆမ္တုိ႔ႏြားႏို႔ေသာက္ပီး အေပၚတက္လာေတာ့ ႐ုတ္တရပ္ႀကီး သူ႔ကုိနံရံမွာ ကပ္ပီး အတင္းနမ္းလာတဲ့ကုိကုိ
''အြနး္ ကိုကို အင့္''
ဂ်ိမ္း ႏြားႏို႔ေသာက္ပီးမွ ႐ုတ္တရက္ႀကီး စိတ္ထလာတာေၾကာင့္ ကေလးကိုဆြဲနမ္းလုိ္က္တယ္ ေနာက္သူအားမရတာနဲ႔ ကေလးကုိေပြ႔ပီး အခနး္ထဲကုိေခၚလာလုိက္တယ္
ပီးတာနဲ႔ ကေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးကုိ အငမ္းမရ စုပ္ပီးေတာ့ နမ္းလုိက္တယ္ လက္ကလညိး ကေလးရဲ႕ အက်ီံ္ေတြကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္ ေပၚလာတဲ့ ခ်ယ္ရီသီးရဲရဲေလးေတြကုိ ဖိေခ်ပီး လ်ွာဖ်ားေလးနဲ႔ ထိလို္က္ေတာ့ လြန္႔လူးလာတဲ့ကေလး ခ်ယ္ရီေသးေလးကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလးဆြဲစုပ္လိုက္ေတာ့ ႐ိုွက္သံေလးေတြပါ ထြက္လာတယ္
